[Victor Neithar]

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

Dziewczyna nie protestowała, choć nie była tak słaba, żeby się nie utrzymała na nogach, ale nie chciało jej się więcej spierać z Neitharem, który nie był łatwym przeciwnikiem w starciach słownych.-Dziękuję, że ... hm. Że pojechał pan tu ze mną-powiedziała w drodze do apartamentowca dziewczyny. Nie umiała dobrze sformułować swoich myśli-I przepraszam za kłopot.-dodała szybko, bo nie była niczym innym niż utrapieniem w tym momencie.

[Victor Neithar]

- Raczej, że panią zmusiłem do przyjazdu tutaj - poprawił ją z uśmiechem, nie odrywając spojrzenia od drogi, na której, wbrew pozorom nadal panował pewien ruch. W Nowym Jorku zdecydowanie panowało nocne życie. - Jaki kłopot? Gdyby to był kłopot, nie przyjechałbym z panią do szpitala - powiedział, bo naprawdę nie była dla niego utrapieniem. Poza tym, on, jako wymierający gatunek dżentelmenów, zawsze był pomocny względem kobiet.

[Sasha McLaren]

Być może Victor lubił pomagać obcym dziewczynom, lecz to skreślałoby go pewnie z listy gentlemanów, bo mogłoby być to dziwnie odebrane.-No, powiedzmy, że tak to można nazwać.-stwierdziła i schyliła się bo puściła tabletki. Gdy się prostowała, oczywiście musiała uderzyć głową w ee... przód samochodu, gdzie był schowek i takie inne. Skrzywiła się w związku z tym, ale nic nie powiedziała.-To już tutaj, może się pan zatrzymać.

[Victor Neithar]

Z tą różnicą, że Sasha nie była tak obca, jak mogłaby być - w końcu on ją uczył, jakby na to nie patrzeć.
Prowadził spokojnie samochód, kiedy usłyszał najpierw upadające tabletki, a później głuche puknięcie i zobaczył jak Sasha uderza głową o schowek.
- Wszystko w porządku? - zapytał z troską, bo był świadomy, że zapewne bolało to podwójnie, biorąc pod uwagę fakt, że dziewczyna była cała poobijana. A może wręcz przeciwnie, nie robiło jej to większej różnicy?
Zatrzymał się przed jej apartamentowcem i wyłączył silnik.
- Odprowadzić panią na górę? - zapytał, zastanawiając się czy jeśli miałaby jakiś urazy głowy to wypuściliby ją ze szpitala. Tak właściwie nie wiedział czy dziewczyną ma się kto zająć. - Rozumiem, że jutro nie będzie pani na uczelni?

[Sasha McLaren]

Raczej, to drugie, nie obeszło ją za bardzo, bo nawet bolesne to nie było to uderzenie.-Nie, dziękuję.-odpowiedziała, bo nie potrzebowała opieki podczas jazdy windą.-Nie raczej nie.-stwierdziła, sądząc, że chyba zrobi sobie dzień wolnego choćby po to, aby powrócić do wyglądu człowieka, zanim po raz kolejny pokaże się wśród ludzi. A czy Sashą będzie się miał kto zająć? Szczerze w to wątpiła, ale nie czuła takiej potrzeby, dodatkowo nie zamierzała się skarżyć z tego powodu, a już na pewno nie swojemu wykładowcy, w wystarczająco wiele spraw związanych z nią był zaangażowany. Najpierw ta cała pogadanka o byłym, która już mogła pokazać, że dziewczyna nie jest zbyt dobra w stosunkach międzyludzkich, teraz jeszcze ta cała chora sytuacja, dość.

[Victor Neithar]

Kto wie, może ze szczęściem dziewczyny winda stanie w miejscu i nie będzie jej miał kto uspokoić, kiedy wpadnie w panikę. Sasha, oczywiście, nie winda.
- Jak pani woli, nie będę się narzucał - powiedział spokojnie, bo rozumiał, że dziewczyna potrzebuje odpoczynku i być może ma dość swojego starego wykładowcy, który niemal siłą zaciągnął ją do szpitala i wtykał nos w nie swoje sprawy. - W takim razie, do zobaczenia na uczelni.

[Sasha McLaren]

-Do zobaczenia-powiedziała i powoli wysiadła z jego samochodu-I jeszcze raz dziękuję-uśmiechnęła się, bo przecież była wychowana i bardzo doceniała to zachowanie mężczyzny, mimo że siłą wziął ją do szpitala i wtykał nos w nie swoje sprawy. Nie był taki wścibski, skoro słowa "nie rozmawiajmy o tym" zdecydowanie mu wystarczyły i chwała mu za to, bo mógłby się nieco przerazić tym co usłyszał. Sasha stosowała często metodę "mniej wiesz, lepiej śpisz", choć tylko względem innych, bo sama zawsze musiała wszystko dokładnie wiedzieć, co nie było dla niej zbyt szczęśliwe.

[Victor Neithar]

- Naprawdę nie ma sprawy - powiedział z uśmiechem i przekręcił kluczyk w stacyjce, a silnik po chwili cichutko zamruczał. - Niech pani odpoczywa i uważa na siebie następnym razem, dobrze?
Nie wiedział jak to się stało, że wyglądała tak, jak wyglądała, ale raczej nie sprawiała wrażenia agresora, chociaż kto wie. Żył tyle lat, żeby nauczyć się, że pozory mylą i nie wszystko wygląda tak, jak się może na początku wydawać.

[Sasha McLaren]

-Jasne, będę uważać na siebie-przewróciła oczami, bo bycie w takim stanie na prawdę nie było niczym przyjemnym. Litości Sasha także nie lubiła wzbudzać, także nie miała najmniejszego powodu, aby chcieć być pokiereszowaną. Zamknęła drzwi od samochodu, pozwalając mężczyźnie już odjechać. Sama powoli skierowała się do swojego apartamentowca.

[Victor Neithar]

Uśmiechnął się tylko w odpowiedzi, a kiedy tylko dziewczyna zamknęła drzwi, ruszył w swoją stronę, a dokładniej rzecz biorąc, do apartamentu swojego i żony, który w tym momencie był pusty i panowała w nim głucha cisza.

[Sasha McLaren]

Przez to, że on zwrócił się do niej per pani, ona też użyła takiej formy.-Plotki mnie nie obchodzą, z resztą już wszyscy sądzą, że chcę się z panem przespać, żeby dostać dobrą ocenę-powiedziała obojętnie kładąc torebkę na kolanach i zapinając pas.-Ale mnie to obojętnie, pod warunkiem, że nie będzie to lodówka...-wysiliła się na żart, ale wcale jej do śmiechu nie było. Oparła łokieć na ... drzwiach od samochodu a na ręce oparła głowę.-Więc?-zapytała o ich cel. No, chyba że mieli rozmawiać w samochodzie, to dziewczyna niepotrzebnie się zapinała.

[Victor Neithar]

Zwrócił się tak do niej z czystego przyzwyczajenia, innych powodów brak.
- Jak wolisz. Mamy do dyspozycji mój apartament, albo latarnię morską - uśmiechnął się nieznacznie pod nosem, przekręcając kluczyki w stacyjce. Wiedział, że w tym drugim miejscu mało kto tak naprawdę bywa, a zamknięcie latarni tylko dla nich nie było żadnym problemem - znał człowieka, który się nią zajmował, chodził razem z nim do szkoły.

[Sasha McLaren]

-Załóżmy, że do ciebie, powinno być wygodniej...-powiedziała, po czym spojrzała na Victora.-Zdecydujmy się może, jak się do siebie zwracamy, bo już się gubię...-powiedziała delikatnie się uśmiechając. Na prawdę, bo ona zaproponowała, żeby było po imieniu, mężczyzna się zgodził, po czym wyskakuje z pani, w takich momentach, jakby na prawdę chciał się tak do niej zwracać. Jej humor, który poprawił się po traumatycznym spotkaniu z Keithem, teraz znów się popsuł i Sasha była tą dziewczyną, która była od pewnego czasu.

[Victor Neithar]

Skinął głową, wjeżdżając na odpowiednią ulicę, która powinna ich najkrótszą drogą doprowadzić do jego apartamentu.
- Po imieniu - powiedział z uśmiechem. - Wybacz, ciężko mi się przestawić, niedługo się przyzwyczaję.
Nie na co dzień mówił po imieniu do swoich studentek, ale też nie na co dzień zauważał, że mają one problemy.
Jako, że jego apartament znajdował się niedaleko, wkrótce już byli na miejscu, a on parkował auto.