Conor Lauridsen
Mathias Lauridsen
1. Data urodzenia: 15.02.1990r.
2. Zainteresowania: Przede wszystkim, wszelako pojęta sztuka. Uwielbia spędzać całe dnie w zakurzonych, samotnych katedrach podziwiając i oglądając rozety i transepty, jak i ginąć na kilka godzin w spokojnych muzeach, oddając się przyjemnościom analizowania kompozycji i zachwycania się ekspresją. Sam zresztą maluje, w piwnicy przerobionej na warsztat, i to zajęcie też można uznać za jego hobby.
Drugą ważną kobietą w jego życiu jest literatura, w której zakochał się jako dziecko, mając nieograniczony dostęp do bogatej domowej biblioteczki ojca i poznawał od dzieł takich, jak chociażby "Wstęp do psychoanalizy" Freuda. Nadal uwielbia chować się między regałami w bibliotece bądź księgarni i wyszukiwać te wszystkie pozycje, których jeszcze nie widział na oczy, choć trzeba przyznać, że w tak młodym wieku przebrnął przez ogromną ilość dzieł.
Muzyka skradła jego serce. Jest multiinstrumentalistą: gra na fortepianie, gitarze, skrzypcach, wiolonczeli i trąbce. Odcina się od rzeczywistości występując w małych klubach bądź na ulicy. To jedyne momenty, kiedy czuje się szczęśliwy, spełniony. Kiedy może zapomnieć o wszystkim i rozmyć się w przestrzeni, zapełnić puste miejsce muzyką. Sam pisze i komponuje, czemu też chętnie oddaje się w każdej wolnej chwili.
Poza tym, dochodzi jeszcze mniej poważne hobby jak sport (głównie tenis ziemny, w którego sam gra od 12 lat), dobry film, czy serial, fotografia, czy spanie.
3. Opis wyglądu: Jest dwudziestojednoletnim, przystojnym mężczyzną o wzroście 1,90.m. Mimo iż co jakiś czas odwiedza siłownię, nie ma wyraźnie i mocno zarysowanych mięśni, jest raczej drobnej postury, niezwykle szczupły, ale i wysportowany. Ma brązowo-miodowe włosy i oczy, czerwone, raczej wąskie usta, mały nos. Ma bliznę na lewym policzku. Nie ma tatuaży.
Jeśli chodzi o ubiór, to uwielbia wszelkiego rodzaju powyciągane swetry, rozsznurowane martensy, czarne płaszcze, dziurawe podkoszulki, białe koszule i niechlujnie przerzucone szaliki bądź chustki. Takiego też można go najczęściej spotkać na ulicy. Kiedy ktoś spojrzy na jego ubiór przelotnie, od razu dochodzi do wniosku, że to osoba niechlujna i roztrzepana. Jeśli by jednak przypatrzeć się lepiej, można dostrzec genialną harmonię kolorów i materiałów, cel w tym wszystkim. Jego wygląd zewnętrzny jest trochę jak obraz, który sam namalował i tak też do tej kwestii podchodzi.
4. Cechy charakteru: Jest introwertykiem, zamkniętym w sobie, wrażliwym człowiekiem, który dla otoczenia przywdziewa zupełnie inną maskę- odważnego, pewnego siebie artysty. Nie lubi się wyróżniać ani zwracać na siebie uwagi, nie lubi się odzywać nie pytany, ale kiedy już coś powie, bije od niego odwaga i pewność siebie, świadomość, że doskonale wie, co mówi. Jest niezwykle szczery i tą cechę stawia ponad wszystkie inne w ludzkim charakterze. Jest niepoprawnym marzycielem, trochę też sentymentalnym romantykiem. Esteta, nonkonformista, człowiek niezwykle rodzinny i czuły. W swojej osobowości łączy wiele paradoksów, z reguły cierpliwy i opanowany, potrafi niespodziewanie wybuchnąć i zacząć rzucać wszystkim, co wpadnie mu w ręce. Do końca nie wie, czego chce od życia.
Czuje się samotny, coraz częściej topi ból przeszłości w kieliszku. Co raz częściej zdarza mu się pójść do łóżka z dziewczyną, tylko dlatego, że nie wie, co ma robić. Że gdzieś się zgubił i próbuje poskładać swoje życie na nowo. Mimo to wciąż marzy o księżniczce, która będzie odwzajemniała jego miłość. Nic więcej.
5. Ciekawostki: Jego ulubione zwierzę to żółw, sam ma dwa, o imionach Arthur i Lauren.
Jego ulubiony kolor to szary, dzień to piątek, a pora roku to jesień.
Mówi biegle pięcioma językami: duńskim, angielskim, francuskim, niemieckim i hiszpańskim.
Chciałby nagrać i wydać płytę.
Jest wybitny nie tylko w zakresie sztuki, ale także matematyki, fizyki, psychologii i historii.
6. Biografia: Conor Lauridsen urodził się 15 lutego 1990r, w Kopenhadze, Dania. Jest synem lekarza psychiatry Mathiasa Lauridsena i nauczycielki J.angielskiego Sinne Lauridsen. Wychował się wśród tych wąskich uliczek i tłumów turystów, w który uwielbiał się mieszać i ginąć pośród ludzi. Lubił przesiadywać godzinami w tych małych kafejkach niedaleko portu, słuchać ulicznej muzyki, oglądać wszystkie "wielkie zabytki" po raz setny. Lubił żyć w taki sposób.
Dzięki matce nauczył się kochać muzykę i sztukę, polubił uczenia się obcych języków. Jednak pewnego dnia, kiedy Conor miał 16 lat, Sinne zginęła w wypadku samochodowym. To wydarzenie przewróciło życie chłopaka do góry nogami. Jednak ojciec tym bardziej nie dawał sobie rady ze stratą ukochanej osoby- zaczął zaniedbywać obowiązki, syna, wpadł w alkoholizm i depresję. W tym czasie, Conor dostał się do liceum plastycznego, a widząc ojca, który zmierza ku upadkowi, podjął pracę po szkole w jednej z kawiarenek, zaczął wieczorami grywać po klubach, czy na ulicy, dawał korepetycje ze wszystkich możliwych przedmiotów. Kiedy Conor miał 19 lat i kończył liceum, jego ojciec popełnił samobójstwo, łykając wszystkie możliwe tabletki które były w domu. Bez słowa pożegnania, bez niczego.
Po tym wydarzeniu, chłopakowi nie została żadna bliższa rodzina. Udało mu się dostać na studia plastyczne w Nowym Jorku, a za zaoszczędzone pieniądze udało mu się zacząć tam nowe życie. Chciał zostawić za sobą całą przeszłość, wszystkie złe wspomnienia i emocje. Choć kocha Danię, to ma nadzieję wrócić tam dopiero wtedy, kiedy będzie miał z kim.
7. Miejsce zamieszkania: Mieszkanie
8. Grupy: Gentleman, Independent
9. Przykładowy post: Wracał z kolejnego występu w jednym z trzeciorzędnych, nowojorskich klubów. Ze świadomością, że życie przecieka ci przez palce, masz złamane serce, brak jakichkolwiek perspektyw na spełnienie wszystkich swoich dziecięcych marzeń, a do tego tkwisz w świecie pełnym dziwek, którą sam zresztą jesteś, nie jest niczym przyjemnym. Taką świadomość się ucisza szklanką alkoholu. Dwa drinki, dwie aspiryny i dalej.
Najlepiej pije się blisko, w miejscu, które znasz, żebyś nie musiał potem używać nawigacji GPS, by trafić do mieszkania. Dwa drinki, dwie aspiryny i dalej.
Najprościej pije się wieczorami, kiedy siadasz ze świadomością, że jesteś starszy o kolejny, bezużyteczny dzień.
Przedstawienie czas zacząć.
