[David Marshall]

- A co będziesz robić? - nadal przygląda się jej oczom, nie wie czemu, ale bardzo mu się podoba jej spojrzenie, chociaż nie czuje tego zimna które czasem zawieje. Tłumaczyłoby to też jego słowa, które padają bez zastanowienia, jakby jakieś lekarstwo na dusze, czy coś w tym sensie. - W takim razie jeszcze Cie pomęczę. - uśmiechnął się.

- A co będziesz robić? - nadal przygląda się jej oczom, nie wie czemu, ale bardzo mu się podoba jej spojrzenie, chociaż nie czuje tego zimna które czasem zawieje. Tłumaczyłoby to też jego słowa, które padają bez zastanowienia, jakby jakieś lekarstwo na dusze, czy coś w tym sensie. - W takim razie jeszcze Cie pomęczę. - uśmiechnął się.

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

-A jeszcze nie wiem. Ale coś ciekawego na pewno się znajdzie do roboty-uśmiechała się, jakby to była jakaś tajemnica, której zachowaniem, chce utrzeć nosek brunetowi, choć tak nie było. Co prawda mogła powiedzieć, że pewnie siądzie do szkiców, czy może nawet do maszyny do szycia, ale to spowodowałoby zapewne lawinę pytań, a dziewczyna jako projektantka nie miała jeszcze pewności, że to co robi jest w warte złamanego grosza, więc się z tym nie obnosiła, choć z drugiej strony nie ukrywała tego wcale. Po prostu nie chwaliła się tym każdemu nieznajomemu, który do niej zagadnął.

[David Marshall]

- Szkoda. Bo już miałem Cie stąd zabrać. - zmarszczył przez chwilę nosek i spojrzał na nią, tak jakby straciła największą okazję swojego życia, jakby to miała być najwspanialsza impreza na całym świecie, a ona się o tym nie dowie bo woli pracować. Nie zmusi jej przecież, dopiero co go poznała, gdyby nie to wziąłby ją na ręce albo przez ramię i tam dosłownie zaniósł.

- Szkoda. Bo już miałem Cie stąd zabrać. - zmarszczył przez chwilę nosek i spojrzał na nią, tak jakby straciła największą okazję swojego życia, jakby to miała być najwspanialsza impreza na całym świecie, a ona się o tym nie dowie bo woli pracować. Nie zmusi jej przecież, dopiero co go poznała, gdyby nie to wziąłby ją na ręce albo przez ramię i tam dosłownie zaniósł.

[Sasha McLaren]

-Zabrać stąd? A dokąd?-zapytała, bo może jeszcze rozważy decyzję co do planów na dzisiejszy wieczór i się jednak skusi, aby wyjść.To wszystko zależy od tego, co to propozycja będzie, bo szczerze mówiąc, chłopak wydawał się być fajnym, normalnym chłopakiem, z którym będzie można pogadać, a może także zabawić się? Oczywiście, jeśli chodzi o wypicie kilku drinków, potańczenie. Spojrzała na chłopaka, jak zmarszczył nos, bo to też był gest, który ona często wykonywała. Jej nosek był idealny do marszczenia się w odpowiedniej chwili, by zaakcentować emocje.

[David Marshall]

- Zabiorę Cie na imprezę. Co ty na to ? - spojrzał na zegarek. Impreza zaczęła się jakieś 30 minut temu, ale spóźnianie się leży w jego uroczym guście. Nikt mu jeszcze niczego złego nie zarzucił, więc mu chyba wolno wiele. Zrobił swój uroczy i zarazem zachęcający uśmieszek- Wieeeeec? - uśmiechnął się nieco szerzej.


/ofiara zapomniała dać wyślij. ;c

- Zabiorę Cie na imprezę. Co ty na to ? - spojrzał na zegarek. Impreza zaczęła się jakieś 30 minut temu, ale spóźnianie się leży w jego uroczym guście. Nikt mu jeszcze niczego złego nie zarzucił, więc mu chyba wolno wiele. Zrobił swój uroczy i zarazem zachęcający uśmieszek- Wieeeeec? - uśmiechnął się nieco szerzej.


/ofiara zapomniała dać wyślij. ;c

[Sasha McLaren]

-Chyba nie weźmiesz mnie za nienormalną, jeśli powiem że nie mam się w co ubrać?-zaśmiała się. Właściwie, to w jej olbrzymiej szafie zawsze się coś znajdzie, lecz nie miała nic przygotowanego-Z resztą, mówisz o tej zamkniętej imprezie? -zapytała nieco się wahając. Oczywiście, nie miałaby nic przeciwko, aby się tam pojawić, lecz czy powinna? Nie wiedziała, czy bilety są wystawiane na nazwisko, czy na nazwisko plus jeden... Nie była pewna, co o tym myśleć.

[David Marshall]

- To robimy tak, idziesz się przebrać, ja poczekam, potem pójdziemy. Pasuje? - zaproponował. Jeśli ma słuchać w drodze na impreze że źle wygląda a on musiałby jej tłumaczyć że mimo jej uwagom wygląda świetnie i to nie skutkowało, woli już poczekać aż się przebierze. - Nie odmawiaj. - zmrużył lekko oczy, te spojrzenie przekonuje każdego, wszystkich, wszystko, nawet nadistoty.

- To robimy tak, idziesz się przebrać, ja poczekam, potem pójdziemy. Pasuje? - zaproponował. Jeśli ma słuchać w drodze na impreze że źle wygląda a on musiałby jej tłumaczyć że mimo jej uwagom wygląda świetnie i to nie skutkowało, woli już poczekać aż się przebierze. - Nie odmawiaj. - zmrużył lekko oczy, te spojrzenie przekonuje każdego, wszystkich, wszystko, nawet nadistoty.

[Sasha McLaren]

-No dobrze.-zgodziła się po chwili-Ale nie myśl, że to twoje spojrzenie spowodowało, że się zgodziłam-zaznaczyła, z szerokim uśmiechem-Gdzie chcesz na mnie poczekać?-zapytała, bo nie do końca zrozumiała, czy chłopak zaczeka na nią tutaj, czy może u niej, bo chyba nie miałaby nic przeciwko temu, nie wydawał się być jakimś gwałcicielem czy zboczeńcem albo złodziejem. Choć czasem przygotowanie się zajmowało jej wiele czasu, postanowiła już pogrzebać w zakamarkach pamięci, co takiego mogłaby na siebie załozyć, aby nie musieć zbyt długo kazać Davidowi czekać.

[David Marshall]

- Wydawało mi się że raczej u Ciebie. Ale skoro się mnie boisz. - wzruszył ramionami, dodatkowo na jego twarz zakradł się lekki grymas, no cóż, wiedział jaki jest no ale nie do przesady, że jest kimś z wyżej wymienionych. - Jasne jasne. - pokiwał głową, bo uwierzy że nie przyczyniło sie to do jej decyzji

- Wydawało mi się że raczej u Ciebie. Ale skoro się mnie boisz. - wzruszył ramionami, dodatkowo na jego twarz zakradł się lekki grymas, no cóż, wiedział jaki jest no ale nie do przesady, że jest kimś z wyżej wymienionych. - Jasne jasne. - pokiwał głową, bo uwierzy że nie przyczyniło sie to do jej decyzji

[Sasha McLaren]

-Możesz poczekać u mnie, chyba nie poćwiartujesz mnie tam, co?-zaśmiała się i puściła mu oczko, bo wcale nie widziała przeciwwskazań, aby poczekał u niej, tylko go nie zrozumiała. Aby pokazać tym bardziej że może pójść z nią, zaczęła od nowa opatulać się długim, ciepłym szalem i zakładać kurtkę. Im szybciej znajdą się u niej w mieszkaniu, tym (prawdopodobnie) szybciej znajdą się na imprezie, co było zapewne dość wskazane.

[David Marshall]

Wstał z krzesła i mozolnie zaczął się ubierać. Wszystko było mała grą, że jest mu smutno i te sprawy, bo w końcu niecodziennie się z takimi zarzutami spotyka, a tego nie lubi, nawet w żartach. - Nie wiem czy Ci to wybaczee. - przeciągnął ostatnią samogłoskę i zaraz wyszli z kawiarni.

Wstał z krzesła i mozolnie zaczął się ubierać. Wszystko było mała grą, że jest mu smutno i te sprawy, bo w końcu niecodziennie się z takimi zarzutami spotyka, a tego nie lubi, nawet w żartach. - Nie wiem czy Ci to wybaczee. - przeciągnął ostatnią samogłoskę i zaraz wyszli z kawiarni.

[Will Evans]

Nie ma co ukrywać. Willowi przypadło do gustu kosztowanie kaw z pobliskich kawiarni, oferujących ciekawe smaki. Choć nigdy nie przepadał za chodzeniem do takich miejsc, ponieważ z prostych przyczyn wolał zrobić własnymi rękoma dobrą kawę, jego nastawienia jednak się zmieniło. Cóż powód był wiadomy. Kawy, które Will starał się usilnie zrobić "pyszne" wyglądały tylko interesująco, a smak zupełnie nie współgrał z całokształtem. Niestety prawda jest brutalna i co poradzisz.
Will wszedł do kawiarni standardowo zajmując miejsce w jakimś kącie z dala od piętnastoletnich gówniar, z tipsami i pofarbowanymi na czarno i tleniony blond włosami, warto dodać również, że wyglądały niczym skwarki spalone na solarium. Istne kukiełki. Barbie raczej nie można było ich nazwać, procent inteligencji w ich mózgu nie był tak wysoki jak u owej zabawki. Nie można obrażać w ten sposób zabawek! Czym one sobie na to zasłużyły? Will chwycił w dłoń menu i starał się usilnie wybrać z niego coś co wprawi go w lepszy humor.
Rum...whisky... - wodził wzrokiem co rusz po nowej propozycji, tylko szkoda, że to kawiarnia, a nie bar bądź pub. Ostatecznie zdecydował się na gorąca czekoladę, o czym powiadomił szybko kelnera. Śmiech kukiełek, który był wyrwany z istnej kreskówki doprowadzał bruneta do frustracji? Nie, to było coś poważniejszego. Oczywiście chłopak był tolerancyjny, ale również i to ma swoje granice.

Nie ma co ukrywać. Willowi przypadło do gustu kosztowanie kaw z pobliskich kawiarni, oferujących ciekawe smaki. Choć nigdy nie przepadał za chodzeniem do takich miejsc, ponieważ z prostych przyczyn wolał zrobić własnymi rękoma dobrą kawę, jego nastawienia jednak się zmieniło. Cóż powód był wiadomy. Kawy, które Will starał się usilnie zrobić "pyszne" wyglądały tylko interesująco, a smak zupełnie nie współgrał z całokształtem. Niestety prawda jest brutalna i co poradzisz.
Will wszedł do kawiarni standardowo zajmując miejsce w jakimś kącie z dala od piętnastoletnich gówniar, z tipsami i pofarbowanymi na czarno i tleniony blond włosami, warto dodać również, że wyglądały niczym skwarki spalone na solarium. Istne kukiełki. Barbie raczej nie można było ich nazwać, procent inteligencji w ich mózgu nie był tak wysoki jak u owej zabawki. Nie można obrażać w ten sposób zabawek! Czym one sobie na to zasłużyły? Will chwycił w dłoń menu i starał się usilnie wybrać z niego coś co wprawi go w lepszy humor.
Rum...whisky... - wodził wzrokiem co rusz po nowej propozycji, tylko szkoda, że to kawiarnia, a nie bar bądź pub. Ostatecznie zdecydował się na gorąca czekoladę, o czym powiadomił szybko kelnera. Śmiech kukiełek, który był wyrwany z istnej kreskówki doprowadzał bruneta do frustracji? Nie, to było coś poważniejszego. Oczywiście chłopak był tolerancyjny, ale również i to ma swoje granice.

[Sasha McLaren]

/A musiała zdezerterować i podesłała mnie w zamian. Nie gniewaj się :D

Dziewczyna weszła do kawiarni, bo po wyjściu z redakcji potrzebowała chwili wytchnienia. Rozsiadła się wygodnie na krzesełku, od razu zaczynając szukać torebki, bo usłyszała dzwonek swojego telefonu. Gdy znalazła go, przyłożyła go do ucha, i wstała, aby stanąć za dwiema czy trzema osobami w kolejce do lady. Zamówiła czekoladę piernikową, wiedząc że musi dostarczyć swojemu organizmowi nieco cukru, dopiero później coś zje i będzie wszystko ok. Cały czas trzymając telefon przy uchu, bo rozmawiała z przyjaciółką z Kalifornii, wracała powolutku do stolika, niosąc duży kubek z wysoką pianką z bitej śmietany na wierzchu. Uważnie stawiała kroki, bo miała bardzo wysokie buty, a podłoga była lekko mokra z w związku z tym, że śnieg na zewnątrz roztapiał się w błyskawicznym tempie.

[Will Evans]

Kawiarnia, kawiarnią, ale to miejsce z sekundy na sekundę zaczynało wyglądać jak dom towarowy. Pełno ludzi zamawiających w pośpiechu mają latte bądź cappucino z pianką. Najwyraźniej tylko Will, jak zawsze miał chwilkę wolnego czasu na swoje lenistwa. Kiedy dostał gorącą czekoladę, bez chwili zawahania chwycił za tzw. ucho białego kubka i upił nieduży łyk napoju z prostego powodu- czekolada był za gorąca, aby wypić ją na jednym wdechu. Will wygodnie rozsiadł się w krześle, trzymając wciąż w dłoni kubek, przymrużył oczy, brwi uniósł lekko ku górze i co chwila nasycał się smakiem gorącej czekolady jaką tu podają. Może to raczej wyglądać jak prowokacja do działań. "Ja sobie siedzę frajerzy, a wy spieszycie się do pracy", ale oczywiście Will przenigdy nie powiedziałby tego na głos, choć jakby głębiej się zastanowić to kto wie...
Na szczęście po paru minutach szumu, szmerów, tupów i innych takich, w kawiarni zrobiło się znacznie przyjemniej, choć nie na tyle na ile spodziewał się brunet. Stolik emitujący sztucznością i tępotą wciąż był zajęty przez trzy jakże piękne i modne pannice.
Sam seks.... Owe hot nie były warte uwagi chłopaka, przykuła ją inna osoba, która w bardzo subtelny sposób stawiała kroki, aby tylko się nie poślizgnąć. Na twarzy Willa odruchowo pojawił się uśmiech. Czy wyglądało to zabawnie? Niezaprzeczalnie. Brunet lubił popatrzeć na taki pokaz. Oby blondyna nie zobaczyła jak bezczelnemu Willowi na jej widok poprawił się humor.

Kawiarnia, kawiarnią, ale to miejsce z sekundy na sekundę zaczynało wyglądać jak dom towarowy. Pełno ludzi zamawiających w pośpiechu mają latte bądź cappucino z pianką. Najwyraźniej tylko Will, jak zawsze miał chwilkę wolnego czasu na swoje lenistwa. Kiedy dostał gorącą czekoladę, bez chwili zawahania chwycił za tzw. ucho białego kubka i upił nieduży łyk napoju z prostego powodu- czekolada był za gorąca, aby wypić ją na jednym wdechu. Will wygodnie rozsiadł się w krześle, trzymając wciąż w dłoni kubek, przymrużył oczy, brwi uniósł lekko ku górze i co chwila nasycał się smakiem gorącej czekolady jaką tu podają. Może to raczej wyglądać jak prowokacja do działań. "Ja sobie siedzę frajerzy, a wy spieszycie się do pracy", ale oczywiście Will przenigdy nie powiedziałby tego na głos, choć jakby głębiej się zastanowić to kto wie...
Na szczęście po paru minutach szumu, szmerów, tupów i innych takich, w kawiarni zrobiło się znacznie przyjemniej, choć nie na tyle na ile spodziewał się brunet. Stolik emitujący sztucznością i tępotą wciąż był zajęty przez trzy jakże piękne i modne pannice.
Sam seks.... Owe hot nie były warte uwagi chłopaka, przykuła ją inna osoba, która w bardzo subtelny sposób stawiała kroki, aby tylko się nie poślizgnąć. Na twarzy Willa odruchowo pojawił się uśmiech. Czy wyglądało to zabawnie? Niezaprzeczalnie. Brunet lubił popatrzeć na taki pokaz. Oby blondyna nie zobaczyła jak bezczelnemu Willowi na jej widok poprawił się humor.

[Sasha McLaren]

Na razie sukcesem byłoby to, że Sasha w ogóle zauważyłaby, że ktoś się jej przygląda, chwilę później dopiero zobaczyłaby zapewne ten ironiczny uśmieszek. Ale proszę, do woli, śmiech to zdrowie, więc niech się Will śmieje ile chce z blondynki, która po prostu nie chce ani wylać czekolady, ani poślizgnąć się, choć to nie koniecznie brunetowi by się spodobało. Wtedy miałby jeszcze większy ubaw z bogu ducha winnej dziewczyny. Ta w końcu dotarła do stolika, postawiła kubek na stole i palcem wytarła kant kubka, po którym powolutku spływała bita śmietana. Jej palec oczywiście powędrował do ust, szybko oblizała tą słodycz, po czym rozłączyła się ze swoją rozmówczynią i zasiadła wygodnie. Ona również nigdzie się nie śpieszyła, bo i po co? Tylko puste mieszkanie na nią czeka, nawet roślinki nie wymagają podlania na obecną chwilę. To był jeden minus mieszkania samemu. Ta jednak nie miała zamiaru narzekać, tylko chwyciła łyżeczkę i powoli zaczęła delektować się swoim napojem, a tak na prawdę deserem.