[Sasha McLaren]

Victorek może nie był przystojny, ale miał przyjemną buźkę i nie mówiła, że tak nie jest. Oceniała po prostu film. I nie dziwiło ją to, że wolałby tu siedzieć z żonką, bo w końcu to ją poślubił, musiało coś do niej go ciągnąć, a Sasha to Sasha (choć jeszcze nic nie wiadomo, istnieją rozwody), także nie miała mu tego za złe.-Ha, śmiech-zauważyła cichym głosem, gdy dojrzała ten nikły uśmieszek na jego twarzy. Sama była znacznie szerzej uśmiechnięta, bo ją to na prawdę rozbawiło. Jej z resztą nigdy nie trzeba było wiele, by rozśmieszyć.

[REKLAMA]

[Victor Neithar]

Nie tylko coś go do niego ciągnęło, on ją po prostu kochał i tyle. Inaczej by się z nią nie wiązał, a byli małżeństwem już od kilku dobrych lat i naprawdę nic nie zapowiadało żeby miało się to wkrótce zmienić. Tym bardziej, że oboje bardzo chcieli mieć dziecko.
- Uśmiech - sprostował, a wyżej wspomniana mina nie zniknęła z jego twarzy. On mimo wszystko był odrobinę bardziej wymagający niż Sasha jeśli chodzi o rozśmieszanie.

[Sasha McLaren]

Cóż, to bardzo fajnie, że się kochali, bo faktycznie, inaczej bez sensu byłoby się pobierać. Sasha nie była wielką zwolenniczką małżeństwa, ale to może dlatego, że nie spotkała jeszcze nikogo, kto choćby w najmniejszym stopniu nadawałby się do ożenku. Nie twierdziła, że nikogo takiego nie spotka, choć trzeba było przyznać, że nie miała nigdy szczęścia z mężczyznami, czy chłopcami, bo nigdy nie była z nikim dużo od niej starszym-I tak się liczy-stwierdziła, bo to chyba była pierwsza taka mina, a już na pewno pierwsza, którą Sasha wychwyciła swoimi bystrymi oczętami.

[Victor Neithar]

Pytanie tylko dlaczego skupiała się na reakcjach swojego wykładowcy, a nie na filmie.
On w jej wieku był święcie przekonany, że nie weźmie nigdy ślubu, jednak kiedy na swojej drodze spotkał Marię i spędził z nią kilka lat w związku, doszedł do wniosku, że ślub ułatwia wiele spraw.
Nie skomentował jej słów tylko nieznacznie pokręcił głową, dalej nie odrywając oczy od dużego ekranu. Jeśli się nie mylił, seans niedługo miał dobiec końca, a on rozprostuje swoje stare kości, bo było mu już trochę niewygodnie.

[Sasha McLaren]

Skupiała się na filmie, nie obserwowała go non stop, nie róbmy z niej psychopatki. Tak zerknęła na niego, bo musiała na chwilę odwrócić wzrok. Nie wygodnie było siedzieć i nie ruszać żadną częścią ciała, bo ją młodą dziewczynę niemal rozpierała energia. I wręcz przeciwnie, ona nie miałaby nic przeciwko małżeństwu (ale za kilka lat, bez przesady), tylko wątpiła, że znajdzie odpowiedniego kandydata.

[Victor Neithar]

W końcu jakiś kandydat zapewne się znajdzie, a jeśli nie... cóż, życie.
Film w końcu dobiegł końca, na ekranie pojawiły się napisy, a na sali włączyły się światła. Vic wyprostował się, lekko przeciągając i zaczął zbierać swoje rzeczy, od kurtki zaczynając, na opakowaniu po popcornie kończąc.
- Jak się pani podobał film? - zapytał, kiedy już udało mu się uporać ze wszystkim.

[Sasha McLaren]

Cóż, życie. Sasha była tego samego zdania, poradzi sobie bez mężczyzny. -Cóż... Trudno powiedzieć. Nie był najlepszy, ani zbyt ambitny, ale podobał mi się, pozwolił mi się odprężyć i wyłaczyć-powiedziała, zbierając się. Schowała butelkę do torebki, zbierając swoje rzeczy, aby móc wyjść. Było już jej zdecydowanie łatwiej, choć pewnie tylko na jakiś czas, zanim jej kiepski humor jej powróci.

[Victor Neithar]

- Był żałosny - stwierdził bez zbędnego owijania w bawełnę. - Przynajmniej moim zdaniem. Choć, oczywiście, doskonale pozwala przestać myśleć. Mam nadzieję, że nie na stałe.
Powolnym krokiem ruszył w stronę wyjścia, pozwalając tłumowi na pierwszeństwo. Jemu się nigdzie nie spieszyło, wiedział, że nawet jeśli jego żona już jest w domu, to i tak siedzi w papierach i nawet nie usłyszy, kiedy się z nią przywita.

[Sasha McLaren]

-Zobaczymy-uśmiechnęła się i stanęła za nim, aby móc wyjść z pomieszczenia. Ona również się nie śpieszyła, także nie robiła wielkiego problemu z tego, że stoja, przepuszczając inne osoby. Zaczęła się zastanawiać, co zrobić teraz, bo chciała w 100% spędzić swój jeden z niewielu całkowicie wolnych dni. Zakupy? Nie koniecznie, może fryzjer, albo coś takiego? O, nawet całkiem niezły pomysł.-Życzę miłego powrotu do sprawdzania prac studentów-stwierdziła, może nieco uszczypliwie.

[Victor Neithar]

W końcu większość zeszła, więc i on ruszył naprzód, schodząc po schodach i przy wyjściu wyrzucając pusty kubełek po popcornie i pierwszy wyszedł na zewnątrz, przytrzymując dziewczynie drzwi, które były dość ciężkie.
- Spokojnie, nie mam zamiaru zaprzątać sobie głowy pracami studentów. Nie dzisiejszego dnia - stwierdził, ignorując całkowicie tę nutkę uszczypliwości. - Z kolei ja życzę miłej nauki do kolokwium.

[Sasha McLaren]

-Spokojnie, jeśli piątki i tak nie dostanę, to chyba nie będę sobie zaprzątać głowy dzisiejszego dnia.-odpowiedziała nawiązując do jego odpowiedzi. Faktycznie, nie zamierzała się tym zajmować, ale także nie miała zamiaru dać tej satysfakcji Neitharowi. Gdy powiedział, że nie ma głowy sprawdzać prac, pomyślała, że może jednak stosuje metodę, że w zależności od tego w jakie miejsce po podrzuceniu kartki praca spadnie, to taką ocenę student otrzyma, na co się tylko uśmiechnęła pod nosem-dzięki-powiedziała i przeszła przez drzwi, które mężczyzna specjalnei dla niej przytrzymywał.

[Victor Neithar]

- Mimo wszystko wolałbym żeby pani zaliczyła to kolokwium, więc sugerowałbym się trochę pouczyć, niekoniecznie dzisiaj - stwierdził z uśmiechem, wyciągając z kieszeni spodni komórkę i włączając ją, żeby sprawdzić czy nikt nie próbował się z nim skontaktować w czasie trwania seansu. Odczytał smsa od żony i westchnął cicho, kiedy zapoznał się z jego treścią, a później na powrót schował telefon. - Poza tym, nie będzie ono specjalnie skomplikowane, wbrew pozorom.

[Sasha McLaren]

-Wolałby pan?-zapytała nie rozumiejąc tego. Choć, gdyby się zagłębić w to stwierdzenie, gdy wszyscy zaliczą, nie będzie musiał układać poprawek, i sprawdzać jeszcze raz. Sprytne.-W takim razie nie powinnam mieć problemów z zaliczeniem, ale dziękuję za troskę-uśmiechnęła się, zauważając to westchnięcie, ale nie komentując tego, bo to jego życie, a ona w przeciwieństwie do niego, wolała nie wtrącać się w jego życie prywatne.

[Victor Neithar]

- Nie lubię, kiedy studenci za mną biegają, bo koniecznie muszą napisać poprawkę. Poza tym, zapewniam panią; lepiej zaliczyć w pierwszym terminie - powiedział, bo poprawki zawsze były trudniejsze niż pierwsze zaliczenie. Robił to celowo, bo nie rozumiał dlaczego miałby dawać prostszy materiał ludziom, którzy nie nauczyli się z czystego lenistwa. - Proszę bardzo.
Nie wtrącał się w jej życie prywatne, inaczej zasypałby ją szeregiem pytań o to, kim był jej były, jaki był, dlaczego nie chce się z nim widzieć i takie tam. A jego to niespecjalnie obchodziło.

[Sasha McLaren]

-Nie chciałabym być wredna, ale ma pan obowiązek do umówienia drugiego terminu, aby zaliczyć pańskie zajęcia-powiedziała z uśmiechem, bo wiedziała, że ma w tym przypadku rację. Nie miała nic przeciwko dawaniu na drugi termin trudniejszych prac, do momentu aż nie będzie musiała sama takiej pracy pisać. Uśmiechnęła się do niego, po czym skierowała w stronę wyjścia z budynku. Kiedyś w końcu muszą pójść w swoją stronę i się pożegnać.