[Victor Neithar]

- Tak? - zapytał machinalnie, kiedy usłyszał swoje imię, ale wzrok miał nadal nieprzytomny i widać było, że myślami jest daleko stąd.
Cóż, równie dobrze mogła spać z Keithem kilka dni przed tym, jak sami się przespali, wtedy gdy go spoliczkowała. I nie mogłoby być mowy o jechaniu na dwa fronty, bo wtedy jeszcze nie byli ze sobą. Jeśli kiedykolwiek byli, bo tych kilku dni chyba nie warto nazywać związkiem.

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

Szkoda, że on wolał wybielić Sashę i rozgrzeszyć ją za sypianie z kim popadnie, zamiast stwierdzić, że mówiła prawdę.-Dlaczego wróciłeś?-zapytała, mając na myśli, że już przecież pożegnał się z nią i wyszedł z jej pokoju, zasmucając dziewczynę okrutnie.
Spojrzał na mężczyznę swoimi oczami, w których nie wiadomo było, co widać, czy smutek, czy niepewność, czy szczęście.

[Victor Neithar]

Szkoda, że był staroświecki i uważał, że ojciec dziecka powinien się dowiedzieć drugi o ciąży, w dodatku od swojej partnerki, tym bardziej, kiedy między nimi wszystko było w porządku. A jeśli dowiadywał się ostatni, od osób trzecich, to chyba nie był zbyt ważny w jej życiu, czy nawet życiu dziecka.
- Przez pielęgniarkę - powiedział, bo gdyby go nie zauważyła i niemal nie wciągnęła, najprawdopodobniej by sobie poszedł. - Myślała, że jestem twoim mężem.

[Sasha McLaren]

Teraz dziewczyna strasznie żałowała tego, że nie zwróciła się ze swoim odkryciem do mężczyzny. Teraz by postąpiła inaczej, ale co zrobić, skoro nie mogła zmienić biegu wydarzeń.
Wysłuchała odpowiedź Victora, ale to nie wiele rozjaśniło jej myśli. Nadal nie wiedziała co będzie z nimi dalej.
Nie wiedziała jak się zachować, wypytywać dalej, aż nie otrzyma oczekiwanej odpowiedzi, czy może poczekać, aż rozplącze się język Neitharowi. Postanowiła na razie zrobić to drugie.

[Victor Neithar]

- ...a kiedy zaprzeczyłem, uznała, że po prostu jesteśmy razem - dokończył po chwili przerwy, powoli odrywając się od swoich myśli, które były daleko i przeniósł spojrzenie na Sashę. - Wtedy zobaczyłem, że płakałaś, ale nie rozumiem dlaczego.
Popatrzył na nią wyczekująco, licząc na jakieś wyjaśnienie ze strony dziewczyny. Co będzie z nimi dalej? Cóż, wiele by dał żeby cofnąć się do wieczora, kiedy wróciła do niego po balu i tak po prostu mógł ją przytulić, całować. Jednak teraz czuł się kompletnie niepotrzebny, oszukany i jego uczucia były mieszane.

[Sasha McLaren]

Dziewczyna spojrzała na niego, położyła się wygodniej. -Nie rozumiesz? -zapytała-Wiem, że powinnam ci od razu powiedzieć, ale bałam się. -przerwała na moment. Starała się, aby zabrzmieć prawdziwie i szczerze.-Nie zmienia to faktu, że chciałabym... potrzebuję cię. Oboje cię potrzebujemy-powiedziała, nie zastanawiając się wiele czy powinna powiedzieć obie, czy oboje, bo to nie było to najważniejsze w tej chwili. Przez jakiś czas jeszcze pozostanie to tajemnicą.

[Victor Neithar]

Westchnął i przysunął sobie krzesło do jej łóżka i usiadł na nim.
- Czego się bałaś? Przecież wiesz jak bardzo chcę mieć dziecko i jaki byłbym szczęśliwy mogąc je mieć z tobą - powiedział z delikatnym wyrzutem. Jaką miała o nim opinię, skoro chciała zataić taki ważny fakt? Sądziła, że jest nieodpowiedzialnym dzieciakiem i zostawi ją samą? - Gdyby to było takie łatwe... - westchnął kolejny raz, słysząc następne słowa Sashy.

[Sasha McLaren]

Sasha starała się zachować spokój, ale znów łzy napływały jej do oczu. Zawsze była delikatna, ale teraz, to już przesadzała.-No właśnie nie miałam zielonego pojęcia o tym ostatnim...-odpowiedziała szczerze. Bała się tego, że dziecko to on chce mieć, ale z żoną, a nie z nią, którą dopiero co poznał i wywrócił i tak dla niej całe swoje życie.
Pokiwała głową, bo doskonale wiedziała, że to nie jest ot taka sobie decyzja, ani prosty problem, przed którym stanęli na własne życzenie.

[Victor Neithar]

- Co prawda nie planowałem twojej ciąży... ale w życiu bym cię nie zostawił gdybyś mi powiedziała. - Przesunął się na brzeg krzesła i chwycił ją za dłoń, gładząc ją delikatnie i patrząc z troską na Sashę. Chciał mieć dziecko z żoną, kiedy jeszcze z nią był. Jednak od jakiegoś czasu nie był, więc nie chciał mieć z nią już zbyt wiele wspólnego.

[Sasha McLaren]

-Nie zostawiaj mnie i teraz....-szepnęła-Potrzebowałam czasu, może dzień czy dwa później sama bym przyszła i powiedziała... To był ogromny szok dla mnie-zaczęła się tłumaczyć, by Victor miał pełen obraz sytuacji, tak jak powinien mieć na samym początku. Wiedziała, że to już trochę po ptokach, ale zawsze warto spróbować.

[Victor Neithar]

Widząc w jakim jest stanie, zaczynał sądzić, że jednak to może być jego dziecko. W innym przypadku chyba nie przeżywałaby wszystkiego tak bardzo, a doskonale widział co się dzieje z dziewczyną.
- Rozumiem, że to musiał być szok - skinął głową z wyrozumiałością. - Ale wolałbym wszystkiego dowiedzieć się pierwszy, z twoich ust.

[Sasha McLaren]

-Wiem, przepraszam-powiedziała pochylając głową. Teraz nie zostało jej nic innego jak przeprosić i liczyć na przebaczenie.-Możesz być pewny, że nie czekałam, aż NYGirl powie to przede mną-uśmiechnęła się na prawdę leciutko, chcąc zażartować, by rozluźnić napięcie między nimi. Zapewne średnio jej to wyszło, ale liczą się chęci.

[Victor Neithar]

- Domyślam się - powiedział siląc się na swobodniejszy ton, co jednak niespecjalnie mu wyszło. Uniósł do góry jej głowę i pogładził dziewczynę po policzku, patrząc na nią nadal z troską. - Co się stało, że trafiłaś do szpitala? Dostałem smsa od kogoś...

[Sasha McLaren]

Skoro powiedział, że od kogoś, S już chyba wiedziała od kogo. I chyba gdyby nie fakt, co ten sms zrobił, zabiłaby tego kogoś, za wtrącanie się do jej życia, lecz teraz była na prawdę wdzięczna.
Gdy zapytał, co się stało, zawahała się. Oczywiście, że powie mu prawdę w tym momencie, nie miała najmniejszego zamiaru go więcej razy okłamywać.-Zasłabłam... Byłam zbyt zajęta użalaniem się na swój los, żeby zadbać o siebie-powiedziała, a widać było, że nie jest z tego dumna. Wiedziała, że musi teraz znacznie bardziej dbać o siebie, wiedziała, że teraz, gdy tylko wyjdzie ze szpitala, na pewno będzie tak robić.

[Victor Neithar]

Skoro Sasha sama nie potrafiła zapanować nad swoim życiem i jakoś go sobie sensownie ułożyć, ktoś musiał się nad nią zlitować i wziąć sprawy w swoje ręce. Chociaż, tak właściwie... każdy ma prawo spieprzyć swoje życie jak tylko chce.
Pokręcił z dezaprobatą głową na jej słowa.
- Musisz o siebie dbać, niezależnie od wszystkiego. Odpowiadasz teraz za dwa życia - powiedział unosząc nieznacznie kąciki ust i przeniósł spojrzenie na jej jeszcze płaski brzuch.