[Sasha McLaren]

-Jak tylko zdam egzamin, przestanę być pana studentką-przypomniała mu, bo na obecny dzień nie wiedziała o tym, by mężczyzna wykładał jeszcze jeden przedmiot, który będzie musiała zaliczać. Jak wspomniał o pobiciu i strzelaninie, prychnęła cicho tak, że niemal trudno było to wysłyszeć. Bijatyka? Owszem, zadecydowała, strzelanina? Utwierdziła dziewczynę, że to nie jest otoczenie dla niej. Teraz co prawda czuła, że musi najpierw pomóc Ophelii, ale poradzi sobie.-Powiedzmy, że to nie były główne powody mojej, dokładnie przemyślanej decyzji-zaznaczyła, że nie działa pod wpływem chwili.

[REKLAMA]

[Victor Neithar]

- Ludzie, których uczyłem, nie przestają być moimi studentami - powiedział z uśmiechem, choć większości z nich najpewniej nie kojarzyłby na ulicy, taka prawda. Słysząc jej kolejne słowa, westchnął cicho i przejechał dłonią po policzku pokrytym zarostem, jakby się nad czymś zastanawiając. - Nie mam prawa wtrącać się w pani sprawy - i wydaje mi się, że kiedyś już to mówiłem - ale niech pani wszystko przemyśli raz jeszcze. Z pewnością zdążyła sobie pani ułożyć życie w NY, szkoda byłoby to wszystko zaprzepaścić...

[Sasha McLaren]

Prowadząc tą rozmowę, patrzyła uważnie na mężczyznę. Już chwilę temu oparła się tyłeczkiem o pierwszy rząd. Nie spodziewała się tak długiej wymiany zdań. Myślała, że usłyszy: "wszystkie dowie się pani w dziekanacie i tak tam pani idzie". Choć jakby się zastanowić, nie usłyszała żadnej odpowiedzi na swoje pytanie.-Niech mi pan wierzy, zastanawiałam się już wiele razy, jestem pewna tej decyzji. Poza tym... jestem mistrzynią w psuciu wszystkiego, pomysł przyjazdu tutaj wszystko zapoczątkował...-stwierdziła, karcąc się w myśli, że ma się natychmiast opanować, bo głos jej się zaczynał łamać i przestać opowiadać prywatne rzeczy temu profesorowi. Jego to ani nie interesuje, ani nie jest potrzebne do szczęścia.

[Victor Neithar]

Nie usłyszała odpowiedzi, bo Vic nie chciał jej udzielić, najzwyczajniej w świecie.
Wysłuchał jej ze spokojem, milcząc przez chwilę, kiedy już skończyła mówić.
- Starcie z nieco inną rzeczywistością niż w rodzinnym mieście? - zapytał i uśmiechnął się nieznacznie. - Też to przechodziłem. Studiowałem na ASP, w Hiszpanii. I, zapewniam, nie może pani popełnić większego błędu niż wyjazd. Jeśli pani to zrobi... cóż, już zawsze będzie pani w taki sposób rozwiązywała problemy.

[Sasha McLaren]

-Przepraszam bardzo, ale co pan też przechodził? Nie ma pan zielonego pojęcia, co mnie skłoniło do tej decyzji, bo raczej nie tęsknota do własnego łóżka. Do pogody prędzej...-uśmiechnęła się, ale dość ironicznie.-W jaki sposób? Jakie problemy?-zapytała nieco poddenerwowana, bo nie lubiła, jak ktoś wmawiał jej, że doskonale zna jej sytuację, bo też w takiej był.-Ja rozumiem, że pan jest starszy, mądrzejszy... bardziej wykształcony i ma tytuł naukowy, ale pan nic o mnie i o moim życiu nie wie. Oprócz tego, że owszem, potrzebowałam pana pomocy ostatnio, bo wszyscy przyjaciele się ode mnie obrócili, tyle.-powiedziała słabym i bardzo smutnym głosem. Jak jeszcze trochę ją zirytuje, to dziewczyna na sto procent mu się rozbeczy. Z bezsilności, wstydu...

/branoc!

[Victor Neithar]

Wysłuchał jej ze spokojem, obserwując jak szybko wyrzuca z siebie słowa w poddenerwowaniu. Znowu nie odpowiedział od razu, czekając jeszcze chwilę.
- Nie mam pojęcia co panią skłoniło do tej decyzji - przyznał pewnym głosem, nie spuszczając z niej wzroku. - Mój wiek - który pani taktownie mi wypomniała, powodując, że poczułem nagłą chęć przejścia na emeryturę - uśmiechnął się, chcąc nieco rozładować emocje, które się w niej nagromadziły - nie ma nic wspólnego z tematem, tak samo jak moje wykształcenie, tytuł, czy wątpliwa mądrość. Nie czuję się w żadnym aspekcie od pani lepszy. I, owszem, nic nie wiem o pani życiu - Ale chciałbym wiedzieć, zadźwięczało mu w myśli, jednak zignorował to całkowicie. - Mimo to, nie chciałbym żeby pani komplikowała je jeszcze bardziej. Rozumiem, że poruszam tematy, których inni wykładowcy z pewnością nie poruszają, jednak ja nie potrafię przejść obojętnie, kiedy widzę, że ktoś się obok mnie męczy i chce podjąć niekoniecznie słuszne decyzje. Jeśli nie chce pani ze mną rozmawiać, niech pani porozmawia z rodziną, przyjaciółmi, kimkolwiek kto panią zna, jednak sądzę, że czasami opinia kogoś "z zewnątrz", rzuca jaśniejsze światło na pewne sprawy.
Skończył swój monolog i oderwał się od biurka, żeby usiąść na krześle i na powrót założyć okulary. Dziewczyna jasno dała mu do zrozumienia, że jego opinia niekoniecznie ją interesuje, a on to szanował.

[Sasha McLaren]

Sasha spojrzała na swojego wykładowcę, uważnie słuchając tego, co on ma jej do powiedznia. Ona zdecydowanie potrzebowała z kimś porozmawiać, choć sama twierdziła że jest inaczej. Jej wszystkie ruchy, wszystkie słowa, przypadkowe napominanie o rzeczach, które chciała przemilczeć... To nie mogło się dziać bez powodu. Natłok myśli, odczuć pytań kłębił się w niej, lecz nie potrafiła tego przyznać, bo tak na prawdę nie miała z kim porozmawiać. Jej rodzice byli przeciwni aby porzucała marzenia i wracała, choć zapowiedzieli, że przyjmą z ją otwartymi ramionami. Przyjaciele z Nowego Jorku? Dopiero co ich odzyskała, ale nie sądziła, że w związku z ostatnimi wydarzeniami Ophelia albo Audrey są osobami, z którymi powinna porozmawiać. Nie w tym momencie, one miały swoje problemy na głosie. Znajomi z Kalifornii? To nie była rozmowa na telefon! Choć także nie sądziła, że Victor jest odpowiednią osobą, bo był owszem bezstronny i obiektywny, lecz był jej obcy i Sasha nie potrafiłaby się do końca otworzyć.-Dziękuję za propozycję, to... Bardzo miłe z pana strony. Jednak nie skorzystam, przynajmniej na razie-powiedziała, wysilając się na lekki uśmiech. Postanowiła już się zbierać, bo nie chciała prowadzić dłużej już tej konwersacji-To mogę się dowiedzieć, jaka jest odpowiedź na pytanie?-przypomniała się. W końcu fakt, że będzie wiedziała jak się przenieść, nie jest równoznaczny z tym, że się przeniesie, prawda?

[Victor Neithar]

- Rozumiem to - powiedział, nie mając zamiaru więcej naciskać. Zajął się swoimi papierami, układając je na w miarę równy stos i pobieżnie przeglądając ich zawartość. Kiedy zadała mu pytanie, przerwał, ściągnął okulary i popatrzył na nią. - Nie - stwierdził krótko, doskonale wiedząc, że nie jest to zbyt uprzejme i nie tego oczekiwałaby od swojego wykładowcy. - Ja nie udzielę pani tej informacji.

[Sasha McLaren]

-Jestem pewna, że ktoś inny mi jej udzieli-powiedziała krzywiąc się. Co to ma być, przedszkole? Zdecydowanie nie takiej reakcji Sasha się spodziewała. -Do zobaczenia na moim egzaminie-stwierdziła, po czym zaciągnęła suwak od torebki i założyła ją na ramię. Nie, to nie. W dziekanacie na pewno jej wszystko wytłumaczą, a poza tym i tak musiała tam iść. Obróciła się na pięcie, nie zauważając, że zostawiła kilka papierzysk, które mogły być dla niej ważne, a chociaż coś ważne, bo były tam między innymi papiery związane z jej wizytą w szpitalu, a także związane z jej stażem oraz rezygnacją z niego, na razie niewypełnione. Powoli zaczęła kierować się do wyjścia.

[Victor Neithar]

Victor nic na to nie mógł poradzić, że się tego nie spodziewała. On też nie spodziewał, że którykolwiek z jego studentów będzie miał ochotę przenieść się do LA.
- Z pewnością - potwierdził, bo zdobycie tych informacji nie było trudne, tak naprawdę. Mimo to, on nie chciał ich udzielić, choć mogło się to wydawać dziecinne. - Do zobaczenia - rzucił jeszcze, nim na powrót wrócił do swoich papierzysk. Coś mu jednak nie pasowało. - Pani McLaren! - zawołał za nią. Świetnie, przynajmniej dzięki temu, co zostawiła, w końcu dowiedział się jak nazywa się jego studentka. Chwycił papiery, które zostawiła i wstał, mimochodem zerkając na nie. - Widzę, że już pani podjęła decyzję - stwierdził, bo pierwsza w oczy wpadła mu rezygnacja ze stażu.

[Sasha McLaren]

-Tak?-odwróciła się, będąc już przy drzwiach pomieszczenia.-Zdecydowała?-zapytała, po czym zrozumiała pytanie, gdy zobaczyła, co mężczyzna trzyma w ręce. Przewróciła oczami, będąc zła na siebie, nie za to, że mężczyzna to zobaczył, lecz za to, że nie zwróciła najmniejszej uwagi na to, że zostawiła te druczki, w życiu by ich nie znalazła. -Jestem niemal zdecydowana, to nie jest jeszcze wypełnione-powiedziała mężczyźnie, pokazując kilka rubryk, które zdecydowanie potrzebowały wypełnienia. -To moja decyzja, chyba nie muszę z panem tego konsultować...-stwierdziła, po czym doszła do wniosku, że wracają do punktu wyjścia. Tego jeszcze brakowało.

[Victor Neithar]

- Oczywiście, nie musi pani - potwierdził z charakterystycznym stoickim spokojem, który w każdej kłótni doprowadzał do szału zarówno jego żonę, rodziców jak i przyjaciół. Potrafił trzymać nerwy i emocje na wodzy; nie rozumiał dlaczego miałby z tego rezygnować. - W takim razie powodzenia w LA. Mam nadzieję, że będzie się pani czuła tam lepiej, niż tutaj.
Victor wiedział swoje i potrafił być irytująco uparty. Dla niego te papiery były jednoznaczne - decyzja podjęta, studentka skreślona z listy.

[Sasha McLaren]

-Jestem tego pewna. To nie będzie trudne-odpowiedziała wyciągając dłoń po swoje papiery. Schowała je szybko do teczki, nawet nie patrząc, czy nie zagina rogów, czy większych części kartek. Jej do stoickiego spokoju było daleko. Nigdy nie była ostroją spokoju, a teraz to nie było mowy, żeby ją tak nazwać. Emocji miała aż nadto, na każdym kroku i tylko czekały (emocje, zwłaszcza te negatywne) aby ulecieć z ciała blondynki.-Tam nie ma NYGirl, Wrogów, Keitha, Strzleniny na imprezie...-zaczęła wymawiać ze złością. Nie chciała się dzielić takimi przemyśleniami z Victorem, po prostu nie zwróciła uwagi na to, że nie mówi tych słów w myślach, tylko na głos, tak że mężczyzna nie musiał się za bardzo wysilać. Jakby dla mężczyzny te słowa były za mało dziecinne dodała-Ani śniegu.

[Victor Neithar]

Nie mógł się nie uśmiechnąć pod nosem na ostatnią wzmiankę, zaraz jednak spoważniał żeby dziewczyna nie zarzuciła mu, że bagatelizuje jej problemy, albo się z ich śmieje. Choć swoimi słowami pewnie wszystko zepsuje.
- Nowy Jork liczy około jedenastu milionów mieszkańców, a pani chce wyjechać z powodu jakiegoś Keitha... - w głowie zaświtało mu, że to może jej były chłopak, o którym już rozmawiali - ...NYGirl, kimkolwiek albo czymkolwiek to jest, kilku osób nastawionych do pani negatywnie i jednego psychopaty, który potrzebuje leczenia. Nie wspomnę o tym, że zupełnie zapomniała pani o przyjaciołach, znajomych i swoim ulubionym wykładowcy, który być może nie lubi, kiedy ktoś rezygnuje z jego zajęć. To jest ta przemyślana decyzja, tak?

[Sasha McLaren]

Gdy usłyszała komentarz mężczyzny, niemal zabiła go wzrokiem. Poczuła się, jakby wszedł do jej głowy, lecz zaraz uświadomiła sobie, że powiedziała to na głos. No po prostu cudownie.-Tam nie ma też upierdliwego wykładowcy, który nie wiadomo czemu uważa się za pępek świata, owszem.-sparafrazowała jego słowa. I nie mogła zrozumieć, o co mu chodzi z tym jego kursem, który już ukończyła, więc nie będzie się z niego wypisywać. Wtedy coś jej się za to przypomniało-Który uważa się, za przykład prawości a zdradza z nastolatką swoją żonę.-mruknęła, nieco naginając wiec Blair, ale tak jej się powiedziało.