[Victor Neithar]

Słysząc jej komentarz, uśmiechnął się tylko, w dodatku dość serdecznie, nie było w tym ani krzty złośliwości.
- To nie ja zachowuję się jak nastolatka cierpiąca na brak akceptacji ze strony otoczenia. I to nie ja wyjeżdżam z miasta, kiedy nie wszystko idzie po mojej myśli - zauważył, już odrobinę mniej serdecznie, z pełnią świadomością, że dziewczyna mogła się poczuć urażona. Mimo wszystko, miał nadzieję, że chociaż się na niego wścieknie, da jej trochę do myślenia.
Słysząc jej kolejne słowa, zastygł w bezruchu.
- Proszę stąd wyjść - syknął w jej stronę. Jego rysy stężały i można było zauważyć, że naruszyła pewną granicę. Nie miał zamiaru jej się z niczego tłumaczyć, nawet jeśli uważała go za pedofila zdradzającego żonę.

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

-Teraz chyba pan rozumie fenomen NYGirl-uśmiechnęła się złośliwie, bo owszem, uraził ją, już nie pierwszy raz. Ona może przekroczyła granicę, ale nie jej wina, że tak przeczytała. I nie miała go za pedofila, bo nie wiedziała przecież, że nim był.-Do widzenia-powiedziała i w ostatniej chwili chwyciła teczkę, bo by musiała się wracać, a to jej w tym momencie już zupełnie nie było na rękę.

[Victor Neithar]

- Teraz chyba rozumiem dlaczego ma pani tylu wrogów - zauważył kąśliwie, bo skoro każdemu wypominała to, co wypisywała ta cała NYGirl (zakodował w pamięci, że musi się zorientować kto to taki), to nic dziwnego, że nie mogła się tutaj zaaklimatyzować.
Nawet się z nią nie pożegnał, tylko wrócił do swojego biurka, samemu upychając papierzyska do swojej teczki i mając zamiar opuścić teren uczelni.

[Sasha McLaren]

Po spotkaniu z Keithem, Sasha nie czuła się tak pewnie. Miała wyrzuty sumienia, była roztrzęsiona i myślała nad tym wszystkim, co się działo. Od razu skierowała się do odpowiedniego pomieszczenia i oparła się o ścianę przed nim, po tym jak sprawdziła, że drzwi są zamknięte. Spojrzała na duży, męski zegarek na nadgarstku, miała jeszcze chwilę. Postanowiła już nawet nie wyciągać notatek, bo to ją jeszcze bardziej rozproszy i namąci w głowie. Co ma być to będzie.

[Victor Neithar]

Następnego dnia Victor niespiesznie wyszedł ze swojego mieszkania i wsiadł do auta, podjeżdżając pod kampus. Humor mu dopisywał, grzecznie odpowiadał na każde przywitanie i uśmiechał się do studentów, udając, że nie słyszy szeptów za plecami i dziwnych spojrzeń, które mu rzucano.
- Dzień dobry - przywitał się z małą garstką studentów, która przystępowała dzisiaj do egzaminu w drugim terminie i otworzył im drzwi. - Mam nadzieję, że będą same piątki - tutaj uśmiechnął się do Sashy, czekając aż wszyscy wejdą do środka.

[Sasha McLaren]

-To nie od nas zależy-odpowiedziała siląc się na uśmiech. Ogólnie, to bardzo ceniła mężczyznę za to, że wybaczył jej to niestosowne napomknięcie o jego romansie. Wymieniła jeszcze kilka uwag o materiale. W końcu zajęła miejsce, wyciągnęła długopisy, dwa bo zawsze jeden może się wypisać, po czym sięgnęła jeszcze po kilka kartek, bo dziewczyna była dobra w laniu wody, a tego dnia wyjątkowo wiele informacji miała w głowie, które mogłaby przelać na papier.

[Victor Neithar]

Zamknął drzwi za grupką, a kiedy każdy już był gotowy, egzamin się rozpoczął, a Victor zasiadł za biurkiem, raz po raz zerkając na swoich studentów, jednak głównie wpatrując się w okno. Nic nie mówił i pilnował żeby reszta też milczała, choć na sali było tak cicho, że słyszałby każdy najcichszy szept na jaki tylko mogliby się zdobyć.

[Sasha McLaren]

Cóż, więc ściągać się dało, z włąsnych notatek. Sasha jednak nie próbowała nawet ich wyciągnąć, bo nie dość że było ich tyle, że w życiu nie zdarzyłaby znaleźć odpowiedniego ustępu a poza tym musiałaby go przepisać. Dodatkowo, dziewczyna była uczciwa i starała się nie ściągać, chyba, że była jakaś wyjątkowa sytuacja. Dziś takiej zdecydowanie nie było, bo zadane im pytania wyjątkowo podpasowały dziewczynie i miała jedynie mały kłopot z jednym pytaniem, ale sądziła, że ta odpowiedź, którą dała, była tą właściwą. Skończyła pisać jako jedna z ostatnich, a zanim się zebrała, była już ostatnią osobą w sali. Wcale nie starała się tego zrobić, tak po prostu wyszło.

[Victor Neithar]

Kiedy studenci oddawali mu swoje prace, po chwili niemal bezszelestnie wychodzili z sali, a on przeglądał to, co napisali, pobieżnie orientując się czy ich inwencja twórcza wystarczy żeby zaliczyć. Jak na razie nie było źle, choć musiałby się bardziej skupić nad papierami w domu.
Uniósł głowę, żeby zorientować ile osób jeszcze pisze i zauważył, że na sali została jedynie Sasha.
- Wykorzystuje pani czas do ostatniej minuty? - zapytał z uśmiechem, czekając aż odda mu zapisane kartki.

[Sasha McLaren]

-Tak, chyba za dużo się nauczyłam-stwierdziła podchodząc do swojego wykładowcy, i oddając mu zapisane kartki. Podała mu plik, w ostatniej chwili zaginając róg, aby się nie pomieszały. Nie powinien pomylić z żadną inną pracą, bo dziewczyna nie pisała standardowym granatowym, czy czarnym tuszem, a fioletowym. Tak się wyróżniała i była przyzwyczajona. Dopóki nie pisała zielonym lub czerwonym, nie spotkała się, aby komuś to tak na prawdę przeszkadzało.-Udało się kostkę załatwić, czy mam szansę zaliczyć?-zapytała lekko się uśmiechając. Próbowała się rozluźnić, ale trochę była spięta.

[Victor Neithar]

- Nigdy nie można się "za dużo" nauczyć - stwierdził odbierając od niej kartki i przejeżdżając po nich wzrokiem. Uśmiechnął się pod nosem na sekundę, ale nic nie powiedział, chowając pracę do teczki razem z innymi.
Słysząc jej pytanie, sięgnął do kieszeni i położył na biurku dwie kostki.
- Wszystko zależy od naszej rozmowy - powiedział z uśmiechem. - To dokąd mnie pani zabiera? - zapytał nieco rozbawiony, bo to ona ostatecznie doszła do wniosku, że jednak ma ochotę porozmawiać.

[Sasha McLaren]

-Ja?-zapytała się, bo w sumie nie pomyślała o tym, że ona powinna wybrać miejsce, w którym porozmawiają. Trochę zbiło ją to z tropu, także potrzebowała chwili, aby wymyślić jakieś przytulne, miejsce, które nie będzie tak ruchliwe jak Starbucks.-Mogę?-zapytała sięgając po kostki, aby zagłębić się w ich budowę. Z zainteresowaniem przeglądała wszystkie kolejne ścianki.-Nie ma tej trzeciej-zauważyła elokwentnie.-No dobra, mam już pomysł.-stwierdziła po chwili.


/uciekam,, bo mi net szwankuje ;<

[Victor Neithar]

Skinął głową w odpowiedzi na pytanie czy może wziąć kostki. On w tym czasie pakował wszystkie potrzebne rzeczy do teczki i zakładał skórzaną kurtkę.
- W takim razie chodźmy - powiedział do niej z uśmiechem, kiedy oświadczyła, że ma pomysł. Pierwszy ruszył do drzwi i otworzył je przed nią, czekając aż Sasha pierwsza wyjdzie z sali, a on będzie mógł ją zamknąć.

[Shane McKay]

Shane jeszcze nigdy tak bardzo się nie nudził. Nie była to zapewne wina młodego wykładowcy, po prostu chłopak zwyczajnie nie mógł się skupić na tym co mówił nauczyciel. Shane siedział w piątym rzędzie od końca pod samą ścianą i lustrował spojrzeniem każdego ucznia, mając najdzieję, że tym sposobem da radę oderwać się od dalokosiężnych myśli. Chłopak ciągle zastanawiał się nad zachowanie Ophelii i tym, że tak nagle i zupełnie niespodziewanie poprosiła go o lekcje strzelania i samoobrony. Była ostatnią osobą, którą by o to podejrzewał.
Spojrzał w dół, na swój notatnik - owszem, miał laptopa, ale nie czuł specjalnej potrzeby by go ze sobą taszczyć na uczelnię. Wolał zostawić to zadanie popularnym studentom, którzy lubili się lansować takim sprzętem. Na kratkowanej kartce papieru widniały zawiłe wzory, a większość nie ukazywała nic szczególnego. Jedna bądź dwie przypominały mu jedne z tych wielkich fal, z którymi kiedyś miał okazję się zmierzyć, i na samą myśl o nich poczuł dziwne uczucie w brzuchu. Naprawdę, wiele by dał, by móc złapać swoją deskę surfingową i zwyczajnie rzucić się na wodę. Jednak nie dane mu to było, przynajmniej dopóki nie nastąpi poprawa pogody.
Ku swojemu zaskoczeniu jednak udało mu się zapisać jakieś notatki z wykładów. Były to zapisane na marginesach słowa, prawdopodonie kluczowe, ale dla niego nie tworzyły żadnego sensu. Po zakończonych zajęciach wyszedł z sali jako jeden z pierwszy i udał się w odległą, niemal nieużywaną część uniwersytetu. Miał nadzieję, że przynajmniej słuchanie muzyki uwolni go od myślenia na temat Ophelii. Niestety, jego nadzieje spełzły na niczym.