[Victor Neithar]

[REKLAMA]

[Victor Neithar]

Od razu zaprowadził Sashę do salonu, którego wystrój nigdy specjalnie mu się nie podobał, zresztą, tak jak całego mieszkania.
- Rozgość się - rzucił, pozbywając się swojej kurtki. - Coś do picia?
Rzucił materiał na fotel, odkładając klucze od mieszkania na stolik i patrząc na Sashę w oczekiwaniu na odpowiedź z jej strony.

[Sasha McLaren]

-Nie, dziękuję-powiedziała, po czym zajęła miejsce na fotelu. Spojrzała na mężczyznę, po czym odpisała na smsa od Ophelii. Po nim się nieco skrzywiła, ale wiedziała, że jeśli będzie taka potrzeba, zaraz stąd wyjdzie. Wolała pomóc przyjaciółce, niż sobie samej, bo była w zdecydowanie lepszej sytuacji niż Bissette.
Musiała też przyznać, że dość niepewnie czuła się w mieszkaniu swojego wykładowcy. Nie tylko dlatego, że to był jej wykładowca, ale możliwe, że także ze względu na wystrój, bo była przyzwyczajona do raczej nowoczesnych, wręcz futurystycznych wnętrz, albo chociaż klasycznych. A to było niemal... rustykalne.

[Victor Neithar]

Victor doskonale ją rozumiał. Jeszcze kilka lat temu, kiedy się wprowadzał, miał wrażenie, że mieszka w muzeum. Zostawił meblowanie swojej żonie i teściowej, która postanowiła wrzucić swoje pięć groszy do wszystkiego, to ma.
- No dobrze - uśmiechnął się do niej ciepło, czując jak psycholog zaraz, kiey tylko wypowiedział te słowa i usiadł na kanapie. - Powiedziałaś, że ciągle spotykają cię takie sytuację jak ta w kawiarni... - zaczął, nie przejmując się, że jego koszula nadal jest mokra od jego zabiegów z pozbyciem się krwi.

[Sasha McLaren]

-Prawda...-powiedziała i się uśmiechnęła. Spojrzała na tą jego koszulę i stwierdziła, że na jego miejscu zdecydowanie by się przebrała. Sasha mogła zapewnić, że nie rzuci się na niego, a nawet nie podąży za nim wzrokiem, gdy ten uda się do pokoju, ale nie chciała się wtrącać.-To było jakieś nieporozumienie. Plotki, swoja wizja... to najlepszy sposób, aby się źle zrozumieć i pokłócić. Bywam raptowna ...-powiedziała, tak na prawdę nie wiedząc, jakiej odpowiedzi profesorek oczekuje

[Victor Neithar]

On już całkowicie zapomniał o swojej koszuli, nie zdając sobie sprawy z tego, że pewnie wygląda głupio i nie na miejscu.
- To znaczy, że uwierzyłaś w jakąś plotkę, zanim poznałaś wersję osoby, której dotyczyła? - zapytał łącząc jej słowa w sensowny zlepek. - I to jest jeden z powodów, dla którego chcesz wyjechać? Z całym szacunkiem, ale dość błahy.

[Sasha McLaren]

-Niestety, ale tak. A na dodatek, po tym, jak moja przyjaciółka zrobiła to samo mnie...-przyznała się.-No dobrze, Victorze, więc powiedz, co by musiało się mi przydarzyć, abyś dał mi błogosławieństwo na wyjazd?-zapytała z drugiej strony, bo jak nauczyciel był wymagający, ale jako człowiek chyba kompletnie się nie różnił.-Myślę, że możliwość zostania co najmniej postrzelonym na własnej imprezie też cię nie zadowoli...-rzuciła może nieco uszczypliwie, ale z lekkim uśmiechem.

[Victor Neithar]

No dobrze, Vic już wiedział, że Sasha nie uczy się na cudzych błędach, tylko popełnia to samo, jakby chcąc przekonać się na własnej skórze jak to jest.
- Pościg przez afgańskich terrorystów, których nasłał na ciebie twój mąż kryminalista, w dodatku szejk arabski, chcący mieć twoją głowę na tacy? - zasugerował z uśmiechem. - Czy osoby, które zostały na imprezie chcą wyjechać z miasta? - zapytał ze znaczącym uśmieszkiem. W końcu one przeżyły większą traumę, tak naprawdę, a z tego co wiedział, Blair nie planowała żadnego wyjazdu.

[Sasha McLaren]

-Nie mam męża, czyli nie mogę wrócić do domu?-zapytała zawiedziona. Oczywiście nieco udawała.-No dobrze, Victor. Weź proszę pod uwagę to, że to nie jest mój dom. Moi prawdziwi przyjaciele są z dala ode mnie, ci tutaj? Są cudowni, ale znają mnie zdecydowanie krócej i mniej o mnie wiedzą.-wyznała będąc szczera.-Oprócz tego, jest jeszcze więcej rzeczy, a jak wiesz, ziarnko do ziarnka...-westchnęła nie kończąc.

[Victor Neithar]

- Dokładnie tak - powiedział ze śmiechem, po chwili poważniejąc. - I dlatego są gorsi, bo znacie się krócej? Dlatego chcesz ich zostawić? Może oni naprawdę chcą wiedzieć o tobie więcej, może naprawdę chcą cię zrozumieć, ale im nie pozwalasz. Nie dziel swoich przyjaciół na tych "prawdziwych" i tych "tutaj", chyba że naprawdę uważasz ich za zastępcze jednostki.
Powoli zaczynał myśleć, że minął się z powołaniem i powinien pomyśleć o skończeniu studiów psychologicznych. Jeśli jego słowa w jakikolwiek sposób podziałają na Sashę, rzecz jasna.

/branoc!/

[Sasha McLaren]

-Nigdzie nie powiedziałam, że są gorsi. Nie chcę ich zostawiać, ale poza kilkoma osobami, które cenię i których na pewno by mi brakowało, w LA jest spore grono osób, które musiałam zostawić. Nie traktuj ich gorzej...-uśmiechnęła się lekko.-To jest trudne. Nie obudziłam się przecież z myślą, tak wrócę do LA, to świetny pomysł! Myślałam nad tym wiele, wierz mi. -westchnęła, choć jeśli te argumenty w jej głowie brzmiały poważnie i były dokładnie przemyślane, gdy wypowiadała je na głos, stawały się błahe i dziecinne.

/branoc!

[Victor Neithar]

Westchnął cicho i przejechał dłonią po policzkach pokrytych zarostem.
- Zróbmy tak: zaliczysz wszystkie egzaminy, weźmiesz wolne w pracy i pojedziesz do LA, na kilka dni. Dopiero wtedy podejmiesz ostateczną decyzję, czy chcesz zostać tam na stałe, dobrze? - zaproponował, opierając łokcie na kolanach i patrząc uważnie na twarz dziewczyny.

[Sasha McLaren]

-Twój pomysł wydaje się na prawdę sensowny i mądry... Powiem ci, że nawet sama na to wpadłam-zaśmiała się.-Ale nie mogę wziąć więcej wolnego w pracy. Za dużo opuszczałam w związku ze studiami, wyjazdem na ferie i tym nieszczęsnym pobiciem.-wytłumaczyła mężczyźnie. W sumie jej wina, mogła zrezygnować z wyjazdu na narty, ale to było dawno. Albo musiała zacząć poważnie pracować, albo zrezygnować kompletnie, bo pogodzenie tego ze studiami i intensywnym życiem towarzyskim wcale nie było łatwe. Urok dorosłego, samodzielnego życia, które Sasha z rozkoszą przyjęła.

[Victor Neithar]

- Powiem ci, że zdziwiłbym się gdybyś na to nie wpadła - powiedział z uśmiechem. - W takim razie nie wyjedziesz, albo się zwolnisz - stwierdził tylko, bo o ile mógłby jakoś pomóc gdyby miała jakieś problemy ze studiami, o tyle w jej pracy nie mógł nic. - Tutaj już pani nie mogę pomóc, przykro mi.

[Sasha McLaren]

-Hej-szturchnęła go lekko-Miałeś mi pomóc, a nie powiedzieć, to co już doskonale wiem....-przypomniała mu, bo do tego, aby dojść do następujących wniosków, nie potrzebowała nikogo, nie była głupią blondynką, która rozróżnia tylko chanel od gucci. Była inteligentna, choć może nie do końca w życiu, ale wiedzy nie można jej było odmówić. Tym razem kompletnie pominęła fakt, że zwrócił się do niej per pani, a nawet nie zwróciła na to uwagi.