[Sasha McLaren]

-Rozumiem, że to ta noc sprawia, że tam jest lepsze światło-zaśmiała się, ale bez słowa przeniosła się na sofkę. Zdjęła buty i usiadła wygodnie, przygotowując się do tego, że trochę się jej będzie nudzić.-Tak dobrze?-zapytała po chwili, ustawiając się do niego profilem-A, i poproszę portret. Za karykaturę jednak podziękuję, nie lubię być obiektem doświadczalnym-wyszczerzyła delikatnie ząbki.

[REKLAMA]

[Victor Neithar]

Nie skomentował jej pierwszych słów, bo już tworzył swoją koncepcję rysunku. Patrzył na nią w milczeniu, po chwili wstając. Pokręcił przecząco głową na pytanie dziewczyny, a później podszedł do niej i odgarnął włosy na jedno ramię, poprawiając pojedyncze kosmyki na jej czole.
- Głowa nieco wyżej - powiedział spokojnie i ujął jej brodę między palce, unosząc nieznacznie do góry. Po chwili odsunął się i popatrzył na nią z pewnej odległości. - Przekręć głowę trochę bardziej w moją stronę - poprosił siadając w fotelu i sięgając po kartkę.

[Sasha McLaren]

W milczeniu poddawała się wszystkim zabiegom fryzjerskim, wierząc, że Victor wie, co robi. Kolejne jego gesty także przyjęła ze spokojem, bo to mężczyzna ją widział i co więcej on rysował.-Tak dobrze?-zapytała, obracając się odrobinę w jego stronę, jak sobie zażyczył. Uśmiechnęła się lekko, zastygając, choć nie było to dla niej zbyt proste.

[Victor Neithar]

- Dobrze - skinął głową i sięgnął po odpowiedni ołówek, po chwili zaczynając ogólny szkic. Kreski które rysował były delikatne, niektóre niemal niewidoczne, jednak on doskonale wiedział co robi; ręka sama prowadziła ołówek po kartce, a on tylko co chwila zerkał na Sashę, przenosząc jej obraz na papier.

[Sasha McLaren]

Gdy usłyszała, że siedzi dobrze, starała się nie ruszać, ale po chwili już nie mogła się powstrzymać.-I jak idzie?-zapytała od niewinnego pytania, które skwitowała niewinnym uśmieszkiem, aby w razie co uzyskać przebaczenie, za te poruszenie się. Na prawdę nie chciała przeszkadzać, ale aż ją roznosiło w tym momencie.

[Victor Neithar]

- Nie ruszaj się! - powiedział natychmiast, choć jego głos był całkowicie spokojny. Nadal kończył zarys jej sylwetki i nie miał zamiaru dopuścić do tego, żeby dziewczyna popsuła cały układ jednym niewinnym ruchem, który dołączyłby do niewinnego pytania i niewinnego uśmiechu. - Cierpliwości - dodał jeszcze zdawkowo, nie zdradzając tego czy idzie mu dobrze, czy źle.

[Sasha McLaren]

Dobrze, że Victor nie spojrzał na nią i nie widział jak teatralnie przewróciła oczami na ten wręcz rozkaz, aby się nie poruszać. Była ciekawa, czy on kiedyś musiał zamarznąć na tak długi czas. -Przepraszam-rzuciła tylko wkładając wiele wysiłku w to, aby tylko poruszyć delikatnie ustami mówiąc te słowa. Przymknęła powieki i zaczęła sobie myśleć o różnych słowach, uśmiechając się mimowolnie nieco bardziej.

[Victor Neithar]

Kiedy studiował na ASP, modelki tyle nie marudziły. Rozumiał, że to nie najwygodniejsze zajęcie na świecie, ale ktoś to jednak musiał robić, a skoro Sasha sama chciała... proszę bardzo.
Rysując ją, miał okazję dokładniej przyjrzeć się dziewczynie - każdemu kosmykowi włosów, delikatnie zarysowanym ustom, które nagle wydały mu się kuszące...
Trochę trwało nim skończył rysunek - godzina, może trochę więcej. W każdym razie, w końcu ostatnia kreska wylądowała na papierze, a on wyprostował się i spojrzał na dziewczynę.
- Gotowe - stwierdził i wstał tylko po to, żeby usiąść tuż koło niej i pokazać jej swoją pracę.

[Sasha McLaren]

-OOO-uśmiechnęła się, po czym usiadła inaczej, poruszając kilkukrotnie poruszając głową i ramionami. Musiała się odrobinę rozluźnić. Zrobiła miejsce obok siebie, po czym wyczekiwała, aż mężczyzna usiądzie obok niej i pokaże jej to dzieło.-No, no...-zaśmiała się.-Świetnie to wygląda, ale czy na prawdę mój nos tak wygląda?-zażartowała. Chyba narysował wiarygodne odzwierciedlenie jej małego, słodkiego noska.

[Victor Neithar]

- Starałem się wszystko oddać najlepiej jak potrafię - powiedział, nie przestając się jej przyglądać i w rzeczywistości nie poświęcając zbyt wiele uwagi swojej pracy. - I prawdziwie - dodał jeszcze. Nie miał w zwyczaju koloryzować swoich portretów; rysował ludzi takimi, jakimi byli naprawdę.

[Sasha McLaren]

Sasha nie miała nic przeciwko temu, jak narysował, bo po prostu żartowała z tym nosem.-Tak właściwie, to jestem bardzo zadowolona z efektu. Jesteś na prawdę zdolny-powiedziała uśmiechając się. Zerknęła na jego ręce, które były w graficie, ale wiedziała jak się kończą zabawy z ołówkiem.-Dziękuję bardzo-powiedziała słodko.

[Victor Neithar]

Vic wiedział, że żartowała, ale kiedy już skupiał się na rysowaniu, brał to całkowicie na poważnie i oddawał się swojej pasji w całości.
- Ach tak, podlizujesz się, bo jeszcze nie wpisałem ci oceny do indeksu, no tak - powiedział z uśmiechem, odrywając się już od swojego świata papieru i ołówków. - Masz go ze sobą?

[Sasha McLaren]

-Sądzisz, że to kłamstwo?-zapytała łagodnie. Oczywiście, że nie podlizywała się, bo nie wpadła na ten pomysł i jej słowa były w stu procentach szczerze. -Mam, ale obawiam się, że chciałeś dać mi piątkę, bo zrobiło ci się mnie żal, a teraz zmądrzałeś i wpiszesz mi coś brzydszego-zrobiła smutną minkę i spojrzała również smutnymi oczkami, ale wstała aby wyjąć z torebki indeks. Niech wpis mają już za sobą. Nie myślała o tym wiele, ale musiało być już na prawdę późno. Miała nadzieję, że Ophelka nie będzie chciała na nią zaczekać, bo Sasha nie powiedziała dokąd idzie, ani kiedy wróci...

[Victor Neithar]

Ofelka miała teraz dużo ciekawsze zajęcia niż zamartwianie się Saszką, która przecież była już dużo dziewczynką, niekiedy wykazującą się większym rozsądkiem niż sama Bissette.
- Cóż, ostatnio wątpiłaś w moje umiejętności... - zauważył, choć nie sądził żeby kłamała w kwestii jego prac. - Teraz też mi cię żal, musiałaś tyle czasu spędzić w całkowitym bezruchu, że nie mogę ci wpisać innej oceny niż piątka - uśmiechnął się w jej stronę i odebrał z jej rąk indeks, w którym po chwili znajdowała się już obiecana piątka. - Proszę bardzo - oświadczył wręczając dziewczynie jej własność.

[Sasha McLaren]

-Dziękuję bardzo-powiedziała odbierając indeks. Otworzyła go jeszcze i spojrzała, czy faktycznie piąteczka się tam znajduje. Była, piękna i okrąglutka, także schowała indeks do torebki, aby nic się z nim nie stało.-Żal? Na prawdę jestem taką... sierotą, że jest ci mnie cały czas żal?-Wydęła usteczka, bo nie chciała, aby ktoś odczuwał współczucie wobec niej.