[Victor Neithar]

- Skąd wiesz, co o tobie myślę? - zapytał, bo wcale nie uważał jej za rozkapryszonego dzieciaka. Ostatnie wydarzenia dały jej w kość, a ona po prostu uznała, że najlepszym wyjściem z sytuacji będzie ucieczka, zamiast zmierzenie się z tym wszystkim. Codziennie miliony decydowały się na taki krok. - Nie narzekam. Najważniejsze żebym miał gdzie spać i posiedzieć trochę sam, ze szkicownikiem i swoimi papierami.

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

Spojrzała na niego uważnie.-Serio. Po tym wszystkim, chcesz mi powiedzieć, że według ciebie, jestem spokojną i rozsądną, a na dodatek odpowiedzialną młodą kobietą-zapytała, choć nie było to pytanie podchwytliwe. Rozumiała, dlaczego ten może tak sądzić i nie miała mu tego za złe, mogła się przecież inaczej zachowywać.-Nie jesteś wymagający, sądzę, że twoi bliski to sobie cenią-pochwaliła go.

[Victor Neithar]

- No, nie do końca - powiedział ze śmiechem. - Może czasami trochę pochopnie podejmujesz pewne decyzje.
Nie znał jej tak naprawdę i miał styczność z dziewczyną, tylko kiedy miała problemy. Nie widział jej radosnej i beztroskiej, nie znał Sashy na co dzień.
- Musiałabyś ich spytać - uśmiechnął się w jej stronę i upił łyk wina.

[Sasha McLaren]

-Myślę, że tak jest-powiedziała, bo przecież nie mogła się bardzo mylić. -Może pochopnie podejmuję pewne decyzje, ale na szczęście są ludzie, którzy dbają o to, abym nie mogła ich zrealizować-uśmiechnęła się ciepło, bo to też o nim mówiła.-Abyś nie czuł się taki wyróżniony, mam na myśli również przyjaciółkę, której groźba, że uwięzi mnie w moim własnym mieszkaniu była gorsza od twojej propozycji urażenia dumy-zaśmiała się. Podeszła do jednego z obrazów i wytężyła wzrok-Istnieje drugi V Neithar?-zapytała, jakby nie chciała uwierzyć, że to jej wykładowca potrafi tak malować.

[Victor Neithar]

- I tak poczułem się wyróżniony - stwierdził skromnie. - Poza tym, mi nie wypada zamykać cię w łazience, sama rozumiesz. - Puścił jej oczko i podążył za nią spojrzeniem, kiedy podeszła do obrazu, z którego zawsze był wyjątkowo dumny - właśnie dlatego wisiał w salonie, na widoku.
- Nie znam żadnego - odpowiedział z pogodnym uśmiechem i stanął za nią, patrząc na obraz. - Podoba ci się?

[Sasha McLaren]

-No tak, tobie nie wypada-zaśmiała się.-Podoba mi się? Uważam, że jest na prawdę.... Ciekawy i dobrze wykonany-oceniła, choć autorce postu brakuje trochę epitetów do opisania obrazu. Na słowa, że nie zna nikogo drugiego, kto się tak nazywa, uniosła pytająco brew, odwracając się do niego, by ten gest zauważył i na niego odpowiedział.

[Victor Neithar]

- To dobrze, trochę nad nim pracowałem - powiedział zerkając na nią, kiedy odwróciła się do niego twarzą. - Co? Nie spodziewałaś się, że twój stary wykładowca potrafi coś poza wtrącaniem się w nie swoje sprawy i pisaniem peanów na cześć samego siebie? - uśmiechnął się do dziewczyny, spoglądając jej w oczy, żeby zobaczyć czy obraz faktycznie jej się spodobał.

[Sasha McLaren]

Otworzyła usta w małe "o".-Wow, nie spodziewałam się.-powiedziała szczerze. Nie chodziło jej o to, że zajmuje się tylko wtrącaniem w jej życie.-Na prawdę, jestem pod wrażeniem-uśmiechnęła się. Nie mówiła tego z zawiścią czy ironią, a po prostu ze szczerością. -Twoje zdrowie-stwierdziła i delikatnie stuknęła swoim kieliszkiem w kieliszek mężczyzny, w obu wciąż było wino.

[Victor Neithar]

Zaśmiał się widząc jej minę.
- Odbieram to jako komplement, dziękuję - powiedział i stuknął kieliszkiem o jej kieliszek, po chwili upijając ostatnie dwa łyki wina i tym samym opróżniając naczynie. - Zwykle rysuję portrety, ale ona lądują w szufladzie. Nie pasują do tych wnętrz.

[Sasha McLaren]

-Teraz rozumiem, czemu moje obrazki nazwałeś bazgrołami. No i przebaczam-stwierdziła nie kryjąc rozbawienia, ale także pełnego zrozumienia co do oceny jej prac. Ona pod żadnym pozorem nie mogła się równać z nim. Zaczęła być ciekawa, czemu mężczyzna wykłada teorię i to nie o sztuce tak na prawdę, zamiast choćby uczyć rysunku. Cóż, ostatnie co mogła powiedzieć, że nie bawiła się dobrze w towarzystwie tego staruszka.-Mogłabym je zobaczyć?-zapytała nieśmiało. Choć dodał, czemu je chowa w szufladzie, nadal mógł nie chcieć jej pokazać.

[Victor Neithar]

Nie chciał uczyć rysunku, to proste. Sądził, że lepiej kiedy każdy sam powinien do wszystkiego dojść, jeśli chodzi o praktykę. Udzielał tylko nieznacznych wskazówek znajomym, czasami nawet obcym, kiedy spotykał widział, że ktoś rysuje w parku, bo najzwyczajniej nie mógł się powstrzymać, ale nauka rysunku to nie było to.
- Jasne, chodź. Są w moim gabinecie - powiedział ruszając w kierunku, o którym mówił. Otworzył drzwi i od razu zaczął szukać odpowiedniej teczki ze skończonymi pracami. - Mam!
Po krótkiej chwili otworzył ją i podał Sashy siadając na fotelu i obserwując jej twarz.

[Sasha McLaren]

Na początku chciała pójść za mężczyzną, ale gdy ten się wyłonił ze swojego gabinetu, usiadła wygodnie. Wyciągnęła rączki, będąc na prawdę ciekawą efektów pracy. Musiał być na prawdę utalentowany.-Pokaż, pokaż-uśmiechnęła się sięgając po teczkę. Powolutku zaczęła przeglądać te prace. przyglądając każdej pojedynczej kresce. -Jesteś zdolny, bestio.-zażartowała. Na prawdę był zdolny.

[Victor Neithar]

Nigdy nie myślał o sobie jak o kimś naprawdę utalentowanym. Dobrze trzymało mu się ołówek w ręce i rysowało kreski, często to robił i jakoś samo wyszło. Dlatego też poszedł studiować na ASP, choć i bez tego by sobie poradził.
- Dziękuję - powiedział ze śmiechem, przyglądając jej się przez chwilę. - Mogę cię narysować, jeśli chcesz.

[Sasha McLaren]

-Mógłbyś. Jeśli twoją drugą specjalnością nie jest karykatura-zaśmiała się, ale ten pomysł jej się spodobał. Miała tylko nadzieję, że nie każe jej zastygnąć w jednym miejscu na całe wieki.-Uczyłeś się gdzieś rysunku, czy jesteś przykładem geniusza od urodzenia?-zapytała. Znów ona pytała i dowiadywała się wielu rzeczy, choć na początku wieczoru ustalili, że tym razem będzie inaczej.

[Victor Neithar]

Oczywiście, że nie zastygnie na całe wieki. Jedynie na kilka godzin.
- Jeszcze tego nie próbowałem, ale możesz być pierwsza - powiedział rozbawiony i wstał, znikając na chwilę w swoim gabinecie. Wrócił z czystą kartką i specjalnymi ołówkami. Odłożył wszystko na stolik i zajął się podwijaniem rękawów koszuli, które zawsze mu przeszkadzały w pracy. - Sam się wszystkiego uczyłem. Na początku, jako dziecko rysowałem postacie z komiksów, różne moje wymyślone potwory. Później kupiłem jakąś książkę, ale na niewiele mi się przydała. Chodziłem na różne wystawy, oglądałem i tak się uczyłem - podniósł głowę, patrząc na nią przez chwilę. - Usiądź tu, lepsze światło - powiedział wskazując część kanapy znajdującej się bliżej fotela, na którym siedział.