[Audrey Hudson]

[REKLAMA]

[Sasha McLaren]

Sasha od razu zapowiedziała, że to miejsce, które według niej będzie się doskonale nadawać na taką rozmowę znajduję się jednak kawałek od kampusu, więc mężczyzna wziął samochód i pojechali. O wiele wcześniej Sasha oddała profesorowi jego kostki, by miał jak ocenić prace. Gdy dojechali na miejsce, blondynka poprowadziła mężczyznę nieco dalej, niż była główna sala, do narożnej kanapy, która była nieco oddalona od innych stolików i wygodna.-Jeśli nie pija pan herbaty, to może być problem, bo ich kawa nie należy do najlepszych...-zaznaczyła od razu, rozbierając się z granatowego płaszczyka.

[Dane Johnson]

| Sala 122

Przy jednym ze stolików na tyłach kawiarni, siedział wysoki, przystojny brunet. Stukał palcami w prawie pustą szklankę wody, która przyniosła mu kelnerka. Co chwila spoglądał na zegarek, by sprawdzić czas. Cholernie się niecierpliwił, ponieważ Keith, który był potencjalnym sponsorem jego kawy spóźniał się już trzydzieści minut. Pół godziny! To się nazywa profesjonalizm! Nie będzie ze mną tak pogrywać... - zirytował się, opadając wygodnie plecami na oparcie krzesła.
Usłyszał jak otwierają się drzwi i od razu odwrócił głowę w tym kierunku. Nie, to nie on - pomyślał zawiedziony, widząc niewysoką blondynkę, która tak na marginesie wydawała mu się jakoś dziwnie znajoma. Przymrużył lekko oczy, zastanawiając się, gdzie mógł ją widzieć. Sarah Mc...cośtam - przypomniał sobie jej nazwisko albo przynajmniej próbował. Liczą się dobre intencje, prawda? To na jej imprezie sylwestrowej zrobił porządną rozróbę. I czy to nie ją przypadkiem przeleciał kiedyś Blackwell? Ale zaraz, zaraz! Była z kimś jeszcze. Nie Keithem ani innym osobnikiem w jego wieku. Dumbledorek!? - skrzywił się zniesmaczony na widok profesora. A to niewyżyty skurwysyn!

[Sasha McLaren]

Zdecydowanie na jej przyjęciu zrobił niezłą rozróbę, za co go żywnie nie znosiła. Dodatkowo, za to że był kumplem Keitha również nie otrzymywał wysokich not, więc nic dziwnego, że Sasha nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. Nawet gdyby go zauważyła, nie chciałaby go widzieć, bo był dla niej nikim, kim powinna się przejmować. Przejrzała kartę napoi, wybierając zieloną miętową herbatę i babeczkę z owocami. Zdecydowanie nie była jedną z tych dziewczyn, które jedzą tylko jabłko i piją kawę z odtłuszczonym mlekiem, Sasha dbała o swoją linię, ale nie przeraźliwie. Jadła co chciała (w rozsądnych ilościach oczywiście) a potem wybierała się na siłownię, nie tylko po to, aby zrzucić kilogramy, ale także po to, aby kształtować sylwetkę.
Nie wiedziała jak zacząć rozmowę z Neitharem, bo nie wiedziała co powiedzieć, od czego zacząć, także na razie nie odzywała się specjalnie.

[Victor Neithar]

- Przeżyję pijąc herbatę - powiedział z uśmiechem, rozglądając się po wnętrzu kawiarni. Choć mieszkał w NY od urodzenia, znanie wszystkich miejsc tego typu było niemożliwe, z tego też powodu akurat Popover nie kojarzył.
Ściągnął kurtkę, którą powiesił na krześle i usiadł, składając zamówienie dla siebie i dla Sashy, kiedy już podeszła do nich kelnerka. Dane'a nawet nie zauważył; nie skupiał się specjalnie na ludziach, którzy znajdowali się w lokalu.
- Zatem jednak zdecydowała się pani ze mną porozmawiać - powiedział, zaczynając rozmowę. - Skąd ta nagła zmiana?

[Sasha McLaren]

Dziewczyna westchnęła i splotła dłonie, opierając je na blacie stolika-Przede wszystkim, chciałam pana przeprosić. Zdecydowanie nie powinnam była tego powiedzieć o panu i Blair...-aby jej nie przerwał, uniosła dłoń do góry-Rzecz w tym, że jednej rzeczy jakiej w życiu nie zaakceptuję, to właśnie zdrada. Mój chłopak mnie zdradził, z moją koleżanką. Dlatego nie chciałam się z nim spotkać.-zaczęła po kolei mówić, nie bawiąc się w to, wyjaśnianie dlaczego postanowiła to zrobić, bo na prawdę, nie wiedziała czemu. Po prostu potrzebowała komuś o tym powiedzieć, ale czemu Neithar? Chyba po prostu ten jako jedna z niewielu osób zainteresowała się tym, co działo się z Sashą.

[Victor Neithar]

Wykonała dobry ruch, bo już otwierał usta żeby jej przerwać, ale zamknął je natychmiast, kiedy tylko uniosła dłoń. Wysłuchał jej w milczeniu, czując się jak ostatni sukinsyn. I nie, nie dlatego, że namawiał Sashę do spotkania ze swoim byłym. Dlatego, że zachowywał się jak jej były. Co prawda Maria nie znała Blair, nawet nie wiedziała o jej istnieniu. Jednak zdrada była zdradą, a kłamstwo kłamstwem, którym on przecież się brzydził. Hipokryta.
- Rozumiem pani reakcję - powiedział siląc się na spokojny ton i starając niczego nie zdradzić. - Ale nie każdy mężczyzna jest taki, jak pani były chłopak, tak samo, jak nie każda plotka jest prawdą.
Nie trzeba chyba wspominać jak się czuł mówiąc te słowa, prawda?

[Sasha McLaren]

-Wiem, za to też przepraszam. Muszę przyznać, że miał pan rację, mówiąc, że nie dziwi się pan, że mam problemy z zaaklimatyzowaniem się tutaj, przez to jak się zachowuję. To racja, nie wszystkie plotki są prawdą. Zapomniałam o tym, gdy oskarżałam przyjaciółki o nie wiadomo co, a zaciekle pamiętałam, gdy mnie o to samo posądzano...-westchnęła. Ta głupia NYGirl na prawdę była powodem niemal wszystkich problemów. Co więcej, ta je tylko podsuwała, a Sasha sama się w nie pakowała.

[Victor Neithar]

- To Nowy Jork. Tutaj ciężko stwierdzić kto naprawdę chce naszego dobra, kto w rzeczywistości życzy nam źle - powiedział, wzdychając cicho pod nosem. - Niech pani nie da sobą manipulować. Jeśli znalazła pani prawdziwych przyjaciół, którzy nigdy nie chcieli celowo pani skrzywdzić, lepiej się ich trzymać. Ciężko tu o takich.
Uśmiechnął się do niej ciepło. Wielokrotnie już przejechał się na ludziach, jego przyjaźnie się rozpadały, tak samo jak związki, więc miał w tym aspekcie doświadczenie i nie chciał żeby ktokolwiek popełniał jego błędy.

[Sasha McLaren]

-Mogłabym mieć do pana małą prośbę?-zapytała niepewnie, bo nie wiedziała, czy ta propozycja może wydać się nieco nie na miejscu i nieco nieodpowiednia.-Proszę mi mówić po imieniu, czuję się, jakbym była na jakiejś terapii u psychologa. Sasha-podała mężczyźnie rękę, jakby przedstawiała się po raz pierwszy.-Wiem, na szczęście udało mi się naprawić sporo tego, co zepsułam... Długa droga jest jeszcze przede mną...-stwierdziła. Wiedziała, że do pełnego pogodzenia się z Ophelią potrzeba jeszcze trochę, ale są na dobrej drodze. Z Audrey też wydawało się być w miarę dobrze, ale zdecydowanie nie można było powiedzieć, że już wszystko za nimi.

[Victor Neithar]

- Oczywiście - uśmiechnął się, choć przyzwyczaił się do formy "pani". - Victor - uścisnął krótko jej dłoń, po chwili ją puszczając i wracając do opierania się przedramieniem o stolik. - Jeśli tylko będzie pani... przepraszam. Jeśli tylko będziesz pamiętała, że twoi przyjaciele chcą jak najlepiej, wszystko się ułoży. I niech pani przed nimi nic nie ukrywa, to nigdy nie kończy się dobrze.
Nigdy nie kończy się dobrze...

[Sasha McLaren]

Zwracanie się do Victora per Pan jej nie przeszkadzało, ale nie zamierzała się kłócić. -Wiem, jestem zdecydowanie za tym, aby mówić przyjaciołom wszystko. Uważam tylko, że lepiej powiedzieć to wprost, podczas rozmowy, a nie rzucić w biegu na korytarzu czy wysłać to w smsie.-stwierdziła, bo tylko dlatego zachowywała fakt przespania się z Keithem z dala od Ophelii, NYG była jednak szybsza. -Najgorsze jest to, że ja to wszystko wiem, a robię inaczej...-wyjaśniła. To chyba nie jest uleczalne.

[Victor Neithar]

Skąd on to znał? Nienawidził kiedy ktoś go okłamywał, a sam to robił, w dodatku obiecywał swojej żonie wierność, której nie dotrzymywał.
- W takim razie zmień to - powiedział, patrząc na nią z ciepłym uśmiechem. - Porozmawiaj szczerze ze swoimi przyjaciółmi, wyjaśnijcie wszystko raz a dobrze. To naprawdę oczyści atmosferę i wasze relacje. Jeśli to prawdziwa przyjaźń, oczywiście.

[Sasha McLaren]

-Na pewno to zrobię.-powiedziała lekko się uśmiechając, ale tak na prawdę nie potrzebowała rozmowy z Neitharem. Sama to doskonale wiedziała. Uśmiechnęła się do kelnerki, która przyniosła im zamówienia. Dziewczyna postawiła przed nimi to, co zamawiali, po czym odeszła po tym, jak stwierdzili, że nie potrzebują nic więcej. -Dobrze mi idzie?-zapytała po chwili. W końcu od tego miał zależeć jej egzamin, a napisała go znakomicie, więc chciałaby mieć równie ładną ocenę na nim.

[Victor Neithar]

Udał, że się zastanawia i po raz kolejny wyjął kostki, obracając je w palcach.
- Jak na razie całkiem nieźle - stwierdził z lekkim ociąganiem i uśmiechnął się do niej. - Ale to jeszcze nie koniec, wszystko się może zmienić.
Odłożył kostki i upił łyk czarnej herbaty, którą zamówił dla siebie.
- Z tego co zauważyłem, dosyć dobrze poradziła sobie pani z egzaminem - powiedział przypominając sobie to, co napisała.