[Keith Blackwell]

Jej, wypraszam sobie, Keithowi tam na dole nic nie brakowało, wręcz przeciwnie, poza tym, wątpił, żeby Sasha się skarżyła. No, chyba, że była na niego zła, ale to już inna bajka. Nie przejął się zbytnio oskarżeniami Ophelii, bo kto by wziął na poważnie słowa tak złej i pełnej makiawelizmu kobiety, która ponadto z niewiadomych przyczyn darzyła go nieodwzajemnioną nienawiścią.
- Może chcesz się sama przekonać? - zaproponował z pobłażliwym uśmieszkiem, niech dziewczyna zna jego łaskawość. Na jej kolejne słowa nic nie odpowiedział, nie chciało mu się bawić w kolejne uszczypliwości, bo sam nie miał pojęcia, dlaczego zostawił seksowną i najwyraźniej chętną dziewczynę na rzecz nie darzącej go sympatią Francuzki.

[REKLAMA]

[Ophelia Bissette]

Ofelka wcale nie była pełna makiawelizmu - a z pewnością nie powiedzieliby tego jej przyjaciele. Keith był wyjątkiem i raczej nieczęsto zdarzało się żeby traktowała kogokolwiek tak oschle jak jego. I naprawdę, wystarczy, że ona wie dlaczego nie darzy Keitha sympatią.
- Na pewno nie z tobą - odpowiedziała, siląc się na uprzejmy ton i upiła łyk drinka, po raz kolejny tego wieczoru poprawiając kwiat, który miała we włosach. Z chęcią dodałaby, że ma do siebie więcej szacunku, ale byłoby to obraźliwe dla Sashy, więc się powstrzymała.

[Blair Backfalls]

Z tego co widzę, panna Backfalls została bezczelnie zostawiona sama.
Cóż, niektórzy się boją że nie podołają.
Dopiła malibu i zapaliła sobie skręta. Wokół niej oczywiście od razu pojawił się wianuszek mężczyzn z zapalniczkami. Dziewczyna zaśmiała się cicho i wybrała najprzystojniejszego i jego zapalniczkę.
Straciła po chwili zainteresowanie brunetem bo zobaczyła na telefonie parę nowych notek miejscowej plotkary i nowe wpisy na seeYou.net.
O dziwo i dla niej znalazło się tam miejsce.
A jej zdjęcie ... uśmiechnęła się pod nosem i zobaczyła że obserwuje ją pewna interesująca afroamerykanka z seksownym afro na głowie.
Blair zsunęła się z krzesła barowego chętna na bliższe spotkanie z dziewczyną.
Po paru piosenkach w rytmie hula i w centrum zainteresowania męskiej i nie tylko, części imprezy dziewczyny zniknęły za drzwiami, a co tam, męskiej toalety. Po dłuższym czasie ze skrętami w trakcie wypalania panie wyszły z toalety poprawiając sukienki. Blair i jej towarzyszka Raira były pod wpływem różnych narkotyków więc wróciły do tańca. Co tam że kontynuowały go na barze. Taniec dziewczyn, zważywszy na wydarzenia w toalecie był na tyle erotyczny że co jakiś czas pojawiał się tatuaż Blair zrobiony na biodrze.
Fuck me.Be bad.
No i chyba tyle, o xd Bawiły się ładnie na barze z butelkami rumu w rękach. Skąd one się wzięły? Pewnie któryś z przystojniaków im je podrzucił.

[Keith Blackwell]

Zmienił swoją wcześniejszą nonszalancką, dość wygodną zresztą pozycję, opierając przedramiona na stole i nachylając się w stronę Ophelii.
- Nie ze mną? Strasznie nad tym ubolewam, bo ja z tobą bardzo chętnie. - uniósł jedną brew a potem dodał swoim specjalnym, niskim, pociągającym głosem. - Poza tym wiesz, w życiu trzeba wszystkiego spróbować. - większość niewiast słysząc ten jego ton miała mokro w majtkach, ale Keith szczerze wątpił, żeby Bissette się na to nabrała. Po prostu lubił ją irytować.

[Ophelia Bissette]

Najwyraźniej znał ją bardzo dobrze, bo na Ofelkę ten ton niespecjalnie zadziałał. Gdyby przed nią siedział kto inny niż Keith - kto wie, może by poskutkowało.
Uśmiechnęła się uroczo i pochyliła do przodu, zbliżając swoją twarz do jego.
- Niestety, muszą wystarczyć ci fantazje, bo do niczego nie dojdzie. Ani w tym, ani w przyszłym życiu - powiedziała patrząc w jego oczy chłodno, choć ton głosu na to nie wskazywał i odsunęła się na bezpieczną odległość, zaczepiając kelnera i zamawiając kolejnego drinka, już nawet nie wiedziała którego i czy nie czas przystopować.

[Keith Blackwell]

Kącik ust mu zadrgał, kiedy słysząc jej słowa powstrzymywał się przed szerokim uśmiechem.
- Jeej, nawet sobie nie wyobrażasz, jaka jesteś seksowna, kiedy tak brutalnie odbierasz mi nadzieje. - powiedział z egzaltowaną fascynacją w głosie, i powstrzymując śmiech tak jak wcześniej dziewczyna powrócił do poprzedniej pozycji. Kiedy Ophelia zatrzymała kelnera również nie omieszkał zamówić kolejnej szklanki rumu. On przynajmniej w porównaniu do Bissette wiedział którego. Trzeciego. Nie, zaraz, czwartego.

[Ophelia Bissette]

Prawdę mówiąc, w tej chwili Ofelia też powstrzymywała uśmiech, choć jej wargi lekko zadrgały.
- Nawet sobie nie wyobrażasz jaki jesteś irytujący, Blackwell - powiedziała zastanawiając się dlaczego w ogóle z nim tutaj siedzi. I dlaczego dalej nie bajeruje Blair, która pewnie z chęcią wskoczyłaby mu do łóżka, czego o Ofelii powiedzieć się nie dało. - Nie powinieneś znaleźć sobie ciekawszego zajęcia niż drażnienie się ze mną?

[Keith Blackwell]

- Zawsze do usług. - uśmiechnął się niczym harcerz obczepiony odznakami, wykonując małą parodię ukłonu. Gdyby dostawał pięć dolarów za każdym razem, kiedy usłyszy, że jest irytujący, byłby już multimiliarderem. Właśnie, dlaczego on tu z nią siedzi? Dobre pytanie, na które sam nie znał odpowiedzi.
- Może i powinienem, ale niestety słynę z tego, że nigdy nie robię tego, co powinienem. Myślę, że zamiast zaprzątać sobie tym głowę, powinnaś cieszyć się każdą chwilą spędzoną ze mną.

[Ophelia Bissette]

Cóż, może gdyby mu powiedziała, że go absolutnie uwielbia, nie byłby taki szczęśliwy i szybko by się znudził, tym samym dając jej spokój. Niestety, chyba już za późno na zmianę taktyki, chociaż, kto wie...
- Ależ ja się bardzo cieszę. Każda chwila spędzona z tobą upewnia mnie w tym, że powinnam zdecydowanie unikać ludzi twojego pokroju - powiedziała w momencie, w którym kelner przyniósł ich zamówienie. W tej samej chwili doszła do wniosku, że żeby wytrzymać z Keithem będzie jednak potrzebowała czegoś mocniejszego niż drink.

[Keith Blackwell]

Cóż, pewnie ma rację. Towarzystwo dziewczyn które go uwielbiają nie cieszyło go tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. Zwykle jego znajomość z taką niewiastą kończyła się na jednym, dwóch spotkaniach. Szybko się nudził. Ophelia była przynajmniej nieprzewidywalna, poza tym, wciąż czekał na chwilę, kiedy wkurzy ją na tyle, że puszczą jej nerwy.
- Cieszę się, że możesz uczyć się na moim przykładzie. - uśmiechnął się dobrodusznie, dopijając swoją wcześniejszą szklankę rumu, nim wziął od kelnera kolejną. Tylko niech mu Ophelia nie przesadzi! Bo dociąganie jej nieprzytomnej do jej domu nie byłoby niczym przyjemnym.

[Ophelia Bissette]

Chyba sobie odrobinę poczeka, bo blondynka nieczęsto wybuchała złością. Chłopak naprawdę musiałby się postarać.
- Jakiś ty uprzejmy - powiedziała, mając ochotę zmyć mu ten irytujący uśmieszek z ust, jednak mimo wszystko nie wychodziła ze swojej roli pełnej obojętności.
Ona akurat szczerze wątpiła w to, żeby ją Keith dobrodusznie zabrał do domu, położył w łóżeczku i grzecznie wyszedł. Podejrzewałaby bardziej, że zostawi ją tutaj na pastwę losu (albo kelnerów) i jak gdyby nigdy nic sobie pójdzie.

[Keith Blackwell]

No właśnie, Keith miał już okazję zauważyć, że blondynka jest niezwykle cierpliwą osobą. Większość osób nie wytrzymywała psychicznie po godzinie spędzonej z nim. Ophelia wręcz przeciwnie, dlatego uznał ją za godnego siebie przeciwnika. Poza tym, lubił wyzwania.
- Prawda? - zapytał retorycznie, jakby był ucieszony, że w końcu ktoś to zauważył. - Wciąż nie mogę się nadziwić, dlaczego kiedy chcę komuś pomóc ludzie tylko patrzą na mnie podejrzliwie i mówią, żebym poszedł do diabła. - pokręcił głową z niedowierzaniem, ubolewając nad swoim losem. Przecież ogólnie wiadomo, że Keith do diabła pójść nie może, bo to diabeł przyszedł do niego, już dawno, i został na dłużej. A co do zostawienia Ophelii na pastwę losu, tudzież kelnerów, blondyn może i był osobą mogącą uchodzić za złą, niegodziwą, cierpiącą satysfakcję z cierpienia innych et cetera, ale w gruncie rzeczy do blondynki nic nie miał, nawet ją w miarę szanował i pokusiłby się chyba na ten akt dobroci, odprowadzając ją do domu.

[Ophelia Bissette]

Ona sama podziwiała swoją cierpliwość, choć podejrzewała, że w przyszłości będzie miała przez to uszczerbek na zdrowiu psychicznym.
- Wyobraź sobie, że ja też tego nie rozumiem! Taki pomocny i szarmancki dżentelmen, wspaniały partner i przyjaciel, jak to możliwe? - swoją kwestię wygłosiła teatralnym tonem, patrząc na niego z delikatnym rozbawieniem i upiła łyk alkoholu, rozglądając się po ludziach bawiących się na imprezie. Znacząc większość była już pijana, część nadal się bawiła, choć nieliczni chyba zdawali sobie sprawę z tego, co wyprawiają na parkiecie.

[Keith Blackwell]

Przytakiwał przy każdym pochlebnym epitecie, jaki wypływał z jej ust, z wyrazem wzruszenia i zarazem przejęcia na twarzy.
- Nie mam pojęcia, droga Ophelio, zaprawdę nie mam pojęcia. - pokręcił głową, łapiąc się za serce. - Jestem ci pełen wdzięczności, za to, iż ty jedna mnie rozumiesz. - westchnął, osuwając się niżej na krześle, jeszcze raz pokręcił głową, najwidoczniej wciąż nie mogąc pojąc nieufności i niegodziwości tego świata. Tak się tym przejął że aż musiał opróżnić połowę zawartości swojej szklanki, żeby jakoś to przełknąć.

[Ophelia Bissette]

Pokręciła głową, nie wiadomo czy bardziej z politowaniem czy może z rozbawieniem i westchnęła cicho.
- W ramach podziękowania zrób coś dla mnie - powiedziała, znowu pochylając się w jego stronę żeby dobitniej zrozumiał co ma mu do powiedzenia.. - Zacznij się w końcu leczyć. Dla dobra ludzkości i mojego komfortu psychicznego, hm?