[Sasha McLaren]

Jeśli roztrząsać każde słowo, to Victor wiedział o Keithie. Mówiła mu, że miała nieudany związek, była nawet pewna, że padło jego imię. Z resztą, ona mu powiedziała, że owszem, spała z nim, ale było to dawno temu. Teraz trzeba było czekać tylko na to, aż napisze o tym NYGirl, żeby on mógł z czystym sumieniem uwierzyć w te słowa.
Dziewczyna nie przy byle niezadowoleniu czy problemie miała chęć wyjechać do Kalifornii, chyba że kłótnia z wszystkimi przyjaciółmi, strzelanina na jej przyjęciu jest niczym. Tak jak nieplanowana ciążą i odrzucenie ze strony swojego partnera. I dla niej Kalifornia na prawdę była miejscem, gdzie będzie czuć się pewnie i bezpiecznie, ale widać nikt nie był w stanie tego przyjąć do wiadomości.
Położyła się spokojnie, tak jak chciała Ophelia, bo ją to nagłe poderwanie się zabolało ze względu na wenflon od kroplówki.-Więc on ma prawo być zagubiony, a ja nie,tak?!-zapytała, bo w końcu tak zrozumiała. Ona miała 5 sekund po otrzymaniu wyniku pozytywnego na teście wiedzieć, jak się zachować w najlepszy możliwie sposób, a on może zachowywać się jak dupek, ranić i obrażać ją, bo czuje się zagubiony. No pięknie.

[REKLAMA]

[Ophelia Bissette]

Możliwe, że wspomniała jego imię. Jednak Victor znał życie. Wiedział, że choć związki bywają nieudane, ludzie czasami ponownie lądują ze sobą w łóżku, że może nie do końca wyleczyli się z uczucia.
Gdyby Ofelia miała wyjeżdżać z miasta po każdym odrzuceniu swojego partnera, po każdej kłótni z przyjaciółmi, to chyba niedługo nie miałaby już gdzie wyjechać. Owszem, strzelanina i ciąża nie były błahostkami, ale nie uważała, żeby był to powód do ucieczki. Chyba że naprawdę było jej tutaj tak źle i okropnie - droga wolna, niech wyjedzie.
- Masz prawo być zagubiona. Z tym, że ty wiesz o ciąży od kilku dni, a on od dzisiaj, w dodatku nie od ciebie.. Przypomnij sobie jak sama zachowywałaś się pierwszego dnia.

[Sasha McLaren]

W takim razie, co dałoby jej powód do powrotu do domu, jej śmierć?
Dziewczyna pokręciła głową, kończąc tą rozmowę. Czuła się jakby nie było nikogo, kto mógłby ją zrozumieć. Nie widziała sensu, w dalszej rozmowie z Ophelią, bo ta nawet nie słuchała jej argumentów. Może to było naiwne, ale uważała, że jej przyjaciółka powinna stać zdecydowanie po jej stronie, a nie tylko przyznawać jej odrobinę racji w pewnych aspektach. Wiadomo, że w takim stanie S nie mówiła zawsze samych mądrych i racjonalnych rzeczy, ale racjonalność to chyba ostatnie czego w tej chwili potrzebowała. W przeciwieństwie do wsparcia.

[Ophelia Bissette]

Cóż, jeśli miała zamiar wracać do domu tylko, kiedy jej życie nie okazywało się usłane różami i potrzebowała wsparcia, to mogła wcale nie przyjeżdżać, skoro jej życie w LA było istną sielanką. I tylko współczuć, że przypominała sobie o rodzinnym mieście w chwilach kryzysu.
Z kolei Ofelia nie widziała sensu w ciągłym potakiwaniu głową niczym bezrozumne stworzenie i przyzwaniu Sashy racji. Nie zawsze miała rację, a przyjaciele chyba są od tego żeby to pokazać, nie zamydlać oczy. Skoro Sasha chciała dwórki, to - niestety - Ofelia nie miała zamiaru nią być.
Blondynka westchnęła ciężko.
- Gdzie masz komórkę? - zapytała, wyciągając swój telefon. Miała zamiar skontaktować się z Victorem.

[Sasha McLaren]

Pytanie o to, gdzie jest komórka Sashy, było trochę nie na miejscu. Ona straciła przytomność w mieszkaniu, a obudziła się tutaj. Raczej nieświadoma nie położyła jej w szafce, to Ophelia była przy tym jak ją zbierali z podłogi.
Dobrze, że ta się nie zorientowała, po co blondynka o to pyta, bo zdecydowanie jej się to nie podobało.

[Ophelia Bissette]

Mogła ją mieć w torebce, kieszeni spodni, kiedy mdlała czy gdziekolwiek indziej - Ofelia tylko o to pytała. Jednak skoro nie doczekała się odpowiedzi, sama zaczęła się rozglądać po sali, kiedy jej spojrzenie padło na torebkę Sashy. Zaraz wstała i podeszła do niej, odnajdując w kontaktach numer Victora i wklepując go do swojej książki telefonicznej, a następnie wysłała smsa do mężczyzny. Schowała komórkę Sashy i usiadła na brzegu jej łóżka.
- Potrzebujesz czegoś, coś ci przywieźć? Z tego co udało mi się wyciągnąć od lekarzy, zostaniesz tutaj na kilka dni.

[Sasha McLaren]

Sasha w ramach focha, nawet nie patrzyła na to, co dziewczyna robi. Leżała na boku z przymkniętymi oczami. Na pytanie, czy czegoś potrzebuje, wzruszyła ramionami, nigdy nie była dotąd w szpitalu, nie potrafiła powiedzieć czego mogłaby potrzebować.-Moją piżamę?-zapytała. Te szpitalne kitelki wcale fajne nie były, ani wygodne, ani ładne. Oprócz tego, raczej nic jej nie będzie potrzebne, bo w domu właściwie tylko leżała w pościeli, nie robiąc nic twórczego.

[Ophelia Bissette]

Ofelia co prawda trochę podkoloryzowała smsa wysłanego do Victora, ale cel uświęca środki. Miała nadzieję, że do głowy przyjdą mu raczej te czarne scenariusze i coś go ruszy.
- W takim razie przywiozę ci piżamę, jakieś pisemka żebyś się nie nudziła. I porozmawiam jeszcze z lekarzem, może jednak coś mi powie - oświadczyła, widząc, że przyjaciółka nie ma ochoty z nią rozmawiać. - Wpadnę jutro.

[Sasha McLaren]

Dziewczyna pokiwała głową, przyjmując do wiadomości, to co Ophelia powiedziała.-Pa-powiedziała jeszcze i wtuliła się w w poduszkę. Nie była ona tak wygodna jak jej własna, na dodatek musiała uważać na wszelkie kabelki i przewody, które były przyczepione do jej ciała w różnych miejscach.
Mimo to, przymknęła oczy, starając się zasnąć.

[Ophelia Bissette]

Ofelia pokręciła tylko głową i wyszła ze szpitalnej sali, zaczepiając na korytarzu lekarza, który powiedział tylko tyle, że chcą zatrzymać McLaren na obserwacji przez kilka dni. Ofelce nie pozostało nic innego niż wyjść ze szpitala i udać się do apartamentu żeby skupić na swoich sprawach. Miała naprawdę wiele do nadrobienia na uczelni i choćby się waliło i paliło, musiała się za to zabrać.

[Victor Neithar]

Vic wziął sobie do serca słowa Meg i nie miał zamiaru wtrącać się więcej w życie Sashy. Jasno powiedziała, że nie chce go widzieć, zresztą - nie chciała chyba tego od jakiegoś czasu, skoro nawet nie powiedziała mu o ciąży.
Jednak kiedy wrócił do domu i zaczął szukać suchych ubrań, w oczy wpadła mu jej sukienka, której nie zdążyła zabrać. Wtedy zaczął bić się z myślami, przypomniał mu się sms od nieznanego mu numeru i poczuł, że nie wytrzyma jeśli nie dowie się do z Sashą. Dlatego pojechał do szpitala, postanawiając do niej nawet nie zaglądać - po prostu chciał spytać lekarza czy wszystko w porządku. Złapał jakiegoś mężczyznę z białym kitlu dopiero na piętrze, pod uchylonymi drzwiami sali 211, do której nawet nie zajrzał nim zaczął rozmowę z lekarzem.

[Sasha McLaren]

Ten lekarz dopiero wyszedł z sali Sashy, wypytując dziewczynę, czy ta czuje się lepiej. Sasha była dość kapryśna ostatnimi dniami, więc nie potraktowała go zbyt przyjaźnie, zwłaszcza, że ten ją obudził. Blondynka wciąż była zaspana i przytulona do poduszki. Usłyszała za drzwiami znajomy głos, ale była pewna, że to wciąż w jej chorej główce, nie przejęła się tym zbytnio.

[Victor Neithar]

Lekarz powiedział mu tylko tyle, że Sasha jest osłabiona i musi spędzić kilka dni w szpitalu. Vic nie chciał pytać dlaczego trafiła do szpitala, jednak podejrzewał, że gdyby stało się coś poważnego, lekarz choćby o tym napomknął, a tymczasem Victor nic znaczącego nie usłyszał, więc kamień spadł mu z serca.
Kiedy już skończył rozmawiać z lekarzem, uchylił bardziej drzwi i zajrzał do środka, żeby po prostu popatrzeć na Sashę - sądził, że widzą się ostatni raz, tym bardziej, że miał na oku ładny dom poza miastem i był o krok od jego kupna. Nie zauważył, że McLaren już nie śpi, bo była wtulona w poduszkę i nie widział jej twarzy, więc patrzył na nią chwilę ze smutkiem, który ciężko mu było ukryć i westchnął cicho. Nie tak miało być.

[Sasha McLaren]

Sasha sobie leżała z otwartymi oczami, próbując ponownie zasnąć, bo nie miała nic więcej do roboty, Ophelia nie przyniosła jej obiecanych gazet, choć i tak by się nimi pewnie nie zainteresowała.-Victor?-zapytała samą siebie, widząc postać przy drzwiach. Nie powiedziała tego ze złością, tylko z wielkim zdziwieniem. Tym razem takie obietnice składali sobie nie z myślą, że oboje tego nie chcą, tylko że oboje tego chcą, więc na prawdę się zdziwiła. A żeby się upewnić, uniosła się lekko na łokciu, zabierając długie kosmyki włosów z twarzy. Victor...

[Victor Neithar]

Nie chciał żeby go widziała. Miał zamiar tylko do niej zajrzeć i zniknąć zupełnie niezauważony; nie miała nawet dowiedzieć się, że tutaj był. Dlatego wstrzymał oddech, kiedy usłyszał jej niepewny głos wypowiadający jego imię, a później mógł zobaczyć jej bladą, zmęczoną twarz, gdy uniosła się na łokciu.
- Jak się masz? - zapytał cicho, nadal stojąc w drzwiach i nie przekraczając progu sali. Nie wiedział jak ma się teraz zachować, najlepiej byłoby chyba od razu wyjść i na dobre zniknąć z jej życia.