[Ophelia Bissette]

- Fakt, to mogłoby zaszkodzić mojej psychice - powiedziała. Nigdy nie miała ambicji żeby zostać człowiekiem z nadprzyrodzonymi zdolnościami. Nie chciała widzieć przez ubrania, czytać w myślach ani zabijać wzrokiem (chociaż ostatnia opcja jest bardzo kusząca). - W takim razie wszystko ustalone - podsumowała z wesołym uśmiechem.

[REKLAMA]

[David Marshall]

- Spodziewaj się niedługo ode mnie wiadomości. - wystawił jej jedynie czubek języka. Nawet nie rozumiał, dlaczego miałoby to jej zaszkodzić, nie jest on aż taki straszny, chociaż czasem lekki z niego ekscentryk. - Prędzej ja bym został skrzywdzony przez Twoje myśli. Na pewno. - zaśmiał się.

- Spodziewaj się niedługo ode mnie wiadomości. - wystawił jej jedynie czubek języka. Nawet nie rozumiał, dlaczego miałoby to jej zaszkodzić, nie jest on aż taki straszny, chociaż czasem lekki z niego ekscentryk. - Prędzej ja bym został skrzywdzony przez Twoje myśli. Na pewno. - zaśmiał się.

[Ophelia Bissette]

- Czekam z niecierpliwością - powiedziała z poważną miną i pozbyła się okularów, wrzucając je do torebki, bo nie były więcej potrzebne, skoro słońce przestało razić.
Może i Dave nie był straszny, ale gdyby Ofelia chciała się zagłębiać w ludzką psychikę, poszłaby w kierunku psychologii, a nie teatrologii.
- Moje myśli są bardzo niewinne! - powiedziała z udawanym oburzeniem i zaśmiała się wesoło.

[David Marshall]

Roześmiał się w głos, jakby ktoś powiedział naprawdę szczere do bólu zabawne kłamstwo,w które on nie jest w stanie uwierzyć. - Nie nie nie. Nie wierze. - przetarł palcem powiekę, jakaś rzęsa wbijała mu się niemiłosiernie w oko, drażniące.

Roześmiał się w głos, jakby ktoś powiedział naprawdę szczere do bólu zabawne kłamstwo,w które on nie jest w stanie uwierzyć. - Nie nie nie. Nie wierze. - przetarł palcem powiekę, jakaś rzęsa wbijała mu się niemiłosiernie w oko, drażniące.

[Ophelia Bissette]

Szczere do bólu kłamstwo musi być interesującym zjawiskiem!
- Jak możesz nie wierzyć mojej skromniej osobie? To karygodne! - powiedziała i teatralnie zarzuciła włosami, robiąc przy tym urażoną minę. Zajęcia na wydziale teatrologii robią swoje, cóż.

[David Marshall]

- Skoro robisz takie sceny to jestem zmuszony Ci uwierzyć. - wywrócił teatralnie oczami tak jak ona z nim pogrywała, no cóż. Zrobił urażoną minę, wpatrzył się w jakiś obiekt obok niej i tak siedzi w bezruchu. Wygląda tak jakby poczuł się dotknięty.

- Skoro robisz takie sceny to jestem zmuszony Ci uwierzyć. - wywrócił teatralnie oczami tak jak ona z nim pogrywała, no cóż. Zrobił urażoną minę, wpatrzył się w jakiś obiekt obok niej i tak siedzi w bezruchu. Wygląda tak jakby poczuł się dotknięty.

[Ophelia Bissette]

- I o to chodzi - powiedziała, łaskawie przybierając normalny wyraz twarzy i ukazując, że już nie jest obrażona. Chociaż tak naprawdę nigdy nie była.
Widząc jego zachowanie i minę, parsknęła jedynie śmiechem. - Mały Dave się obraził?

[David Marshall]

- Zaiste. - uśmiechnął się ledwo widocznie zaledwie kącikiem ust i obserwuje jej zachowanie. Nie chce póki co nic więcej mówić, niech sama stara się od niego coś wyciągnąć, albo w ogóle cokolwiek zrobić. Po prostu cierpliwie czeka.

- Zaiste. - uśmiechnął się ledwo widocznie zaledwie kącikiem ust i obserwuje jej zachowanie. Nie chce póki co nic więcej mówić, niech sama stara się od niego coś wyciągnąć, albo w ogóle cokolwiek zrobić. Po prostu cierpliwie czeka.

[Ophelia Bissette]

Na jego nieszczęście, Ofelia nie należała do kobiet, które reagują na takie chwyty. Kiedy ktoś się na nią obrażał z powodu jakiejś błahostki, najzwyczajniej w świecie to ignorowała. Teraz jednak, wiedząc, że to tylko żart, wysiliła się odrobinę.
- W takim razie co mam zrobić żeby to naprawić? - zapytała wzdychając i przechylając głowę na bok. Jednocześnie patrzyła na niego z lekkim uśmiechem, ignorując coraz bardziej uciążliwy chłód.

[David Marshall]

- Proś o przebaczenie. - założył dodatkowo ręce na siebie i dalej ciągnie tą aktorską zagrywkę, chociaż wie że ona wie że po prostu sobie żartuje z tego obrażania. Ale on nie ma równych w robieniu sobie frajdy, oraz chce dostawać zawsze tego czego chce, a tego akurat chce.

- Proś o przebaczenie. - założył dodatkowo ręce na siebie i dalej ciągnie tą aktorską zagrywkę, chociaż wie że ona wie że po prostu sobie żartuje z tego obrażania. Ale on nie ma równych w robieniu sobie frajdy, oraz chce dostawać zawsze tego czego chce, a tego akurat chce.

[Ophelia Bissette]

Słysząc jego słowa, wyprostowała się i zaśmiała głośno.
- Chciałbyś, Marshall - powiedziała ze śmiechem. Ofelia zwykle nie prosiła ludzi o nic, no może z wyjątkiem notatek, albo innych błahostek. W innym przypadku raczej ciężko było znaleźć sytuację, w której z jej ust wydobyłoby się słowo poproszę.

[David Marshall]

Odwrócił się w drugą stronę i zrobił takie eleganckie obrażenie jak niegdyś arystokratki dziewice nieokalane i wgl takie cnotki. Nadal ma założone ręce na siebie, lecz jednym okiem zerka sobie minimalnie przez ramię, aby widzieć co zrobi. Że kobiety doprowadzają go do stany skrajności, że jest w stanie odegrać taką idiotyczną scenke.

Odwrócił się w drugą stronę i zrobił takie eleganckie obrażenie jak niegdyś arystokratki dziewice nieokalane i wgl takie cnotki. Nadal ma założone ręce na siebie, lecz jednym okiem zerka sobie minimalnie przez ramię, aby widzieć co zrobi. Że kobiety doprowadzają go do stany skrajności, że jest w stanie odegrać taką idiotyczną scenke.

[Ophelia Bissette]

Westchnęła tylko na ten widok, zastanawiając się, czy przypadkiem David nie zamienia się w kobietę. Zwykle one rzucały foszki godne dam i zadzierały nos do nieba.
Ofelia wstała, zarzucając sobie torbę na ramię i zeszła kilka stopni w dół.
- Jaśnie pan obrażony idzie się ze mną napić kawy, czy zamierza ogłosić strajk i spędzić tutaj resztę dnia? - zapytała, patrząc na niego wyczekująco.

[David Marshall]

- Wiedziałem, że nie będziesz chciała żebym się obraził na Ciebie. - wstał cholernie dumny z siebie. Otrzepał się, bo nie da się ukryć że troche jest brudny od piasku na ktorym siedział i miał z nim styczność. Ruszył kilka stopni w dół i zatrzymał się na tym co ona. Nie wiedział gdzie go chce wyprowadzić, ale cóż.

- Wiedziałem, że nie będziesz chciała żebym się obraził na Ciebie. - wstał cholernie dumny z siebie. Otrzepał się, bo nie da się ukryć że troche jest brudny od piasku na ktorym siedział i miał z nim styczność. Ruszył kilka stopni w dół i zatrzymał się na tym co ona. Nie wiedział gdzie go chce wyprowadzić, ale cóż.

[Delia Salvatore]

Jest zimno. Cholernie zimno. Tak brzmiała pierwsza myśl jaka naszła Delię po wyjściu na podwórko. Nic dziwnego, że plac był prawie pusty. Wszyscy, posiadający choć odrobinę zdrowego rozsądku poukrywali się w ciepłym wnętrzu któregoś ze szkolnych budynków. Ona sama przez moment rozważała czy by nie zawrócić z powrotem. W tej chwili studencka biblioteka wydawała jej się niezwykle przytulna.
Ostatkiem silnej woli zmusiła nogi do dalszej drogi. Wystarczy, że minie plac, a potem znajdzie jakąś taksówkę i po sprawie. Cordelia westchnęła ciężko. Wypchana po brzegi torba ciążyła jej niemiłosiernie. Kto to widział tyle zadawać?