[Keith Blackwell]

- Myślę, że jeżeli nie jest otwarta to ją sobie sami otworzymy. - stwierdził uśmiechając się krótko i niewinnie, a następnie złapał Ophelię za ramiona, niezbyt mocno, nie chciał przecież robić jej siniaków, czy coś, obrócił ją tyłem do siebie i tym samym przodem do szatni męskich i prowadzi ją przed siebie, coby się nie wywaliła. Co do otwieraniu samemu drzwi, Keith miał wprawę w takich rzeczach, bo mimo, że był z bogatej rodziny za gówniarza często miał włamywać się do samochodów, zamkniętych szkół, et cetera, dla czystej przyjemności. Jeśli do tego wszystkiego dochodzi jeszcze przyjaźń z takim kimś jak Dane... cóż, ma szczęście, że siedzi sobie teraz na basenie, a nie za kratami w pomarańczowym wdzianku.

[REKLAMA]

[Gość]

|

Recepcja

Nagle drzwi z impetem otworzyły się. Pojawił się w nich

zziajany Johnson, ledwo łapiąc powietrze do płuc. Akompaniował mu szum wody wydobywający się ze zraszaczy i dźwięk alarmu, tak głośny i bolesny dla ucha. Krople

potu i wody spływały mu z czoła. Czuł, jak świat wirował w jego oczach, ale pierwsze spojrzenie padło na Charlotte. Z wszystkich przyjaciół rozpoznał w tłumie tylko ją. Pozostali mieli pewnie lepsze zajęcia, niż ucieczka z palącego się budynku czy przejmowanie się stanem przyjaciela, który wyglądał jakby miał zaraz zemdleć. Rzucił się biegiem do brunetki, omal nie zaliczac bliskiego spotkania z podłożem.
- Houston, wdepnęłiśmy w potężne, śmierdzące gówno! Menadżer zauważył światła... podpaliłem recepcje... a niebiescy pojawią się lada moment - zrelacjonował w chaotyczny sposób. - Nie chcę dzielić więziennej celi z napalonym latynosem, wsadzającym gdzie popadnie!

[Dane Johnson]

| Recepcja

Nagle drzwi z impetem otworzyły się. Pojawił się w nich zziajany Johnson, ledwo łapiąc powietrze do płuc. Akompaniował mu szum wody wydobywający się ze zraszaczy i dźwięk alarmu, tak głośny i bolesny dla ucha. Krople potu i wody spływały mu z czoła. Czuł, jak świat wirował w jego oczach, ale pierwsze spojrzenie padło na Charlotte. Z wszystkich przyjaciół rozpoznał w tłumie tylko ją. Pozostali mieli pewnie lepsze zajęcia, niż ucieczka z rzekomo palącego się budynku czy przejmowanie się stanem przyjaciela, który wyglądał jakby miał zaraz zemdleć. Rzucił się biegiem do brunetki, omal nie zaliczac bliskiego spotkania z podłożem.
- Houston, wdepnęłiśmy w wielkie, potężne, śmierdzące gówno! Menadżer zauważył światła... jakiś frajer nie wyłączył kamer... podpaliłem recepcje... a niebiescy pojawią się lada moment - zrelacjonował w chaotyczny sposób. - Nie chcę gnić w więzieniu i dzielić celi z napalonym murzynem, wsadzającym gdzie popadnie!

[Charlotte Cooper]

W jednej chwili Charlotte została sama. Choć wokół krążyło wielu ludzi, to każdy z nich zajmował się czymś innym. Przyjaciele z jej ulubionego grona, momentalnie się ulotnili. Charlotte rozejrzała się po całym pomieszczeniu. Wszędzie był alkohol, ludzie skakali do basenu w stanie nie do końca trzeźwym a co najgorsze kochana Szarlotka nie miała ochoty tak jak dawniej, zrzucić z siebie manatki i wskoczyć w plaskiem do wody.
Odpaliła, więc kolejnego skręta, kolejnego z jej kolekcji, który smakował jak istna karmelowa mieszanka, żelków. Zaciągnęła się jeden, drugi, trzeci raz i tak ciągle, dopóki jej uwagi nie przykuł zdyszany Dane, który stanął tuż przed nią.
-Dane...- syknęła momentalnie, patrząc na niego z pogardą, ale zarazem zaciekawieniem dlaczego się tu znalazł.
-Ogarnij się!- strzeliła delikatnie chłopaka w twarz, chwyciła mocno za ramiona i spojrzała prosto w oczy, uważnie wodząc za jego nerwowym spojrzeniem.
-Wiesz co jest najlepsze w takich momentach?- spytała, nie oczekując odpowiedzi -ucieczka, mój drogi- a w zasadzie ona sama znała odpowiedź. Bez chwili zawahania, chwyciła karbowanego za dłoń i pociągnęła za sobą, powoli zaczynając biec w kierunku wyjścia.

[Dane Johnson]

Podążył za nią szybkim krokiem. To prawda, że jeśli jest się pijanym, siła grawitacji rośnie wprost proprocjonalnie do wypitego alkoholu i zażytych proszków. Dane co chwila potykał się o swoje nogi, jednak ziemia nie zdołała go przyciągnąć w całej okazałości.

| Ulica

[Jay Fitzgerald]

Po tym jak nastąpiła, wielka i masowa ewakuacja, zebrali się też Jay z Lily. Nic dziwnego, w końcu nikt nie chciał się wpakować w tak wielkie gówno, jak to, które się szykowało w tym momencie. Chwycił Lily za rękę i po krótkim spojrzeniu, szybko zmyli się do pokoju dziewczyny, który miała w akademiku, choć bardzo rzadko z niego korzystała.

[Meg Corleone]

Meg przechadzała się po basenie w zamyśleniu. Zostawiła swoje szpilki przy wejściu i szła na boso. Lubił tutaj przychodzić pomyśleć. Zapach chloru jakoś ją uspokajał. Przeczesała swoje długie, brązowe włosy palcami rozważając nawet rozebranie się do bielizny i popływanie.
Myślała o wielu sprawach. Nie tylko o szkolnych ale i o panu Parkerze, jej byłym mężu, Cóż tu dużo mówić, rozważała nawet zostanie feministką.

[Victor Neithar]

Vic nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Musiał posprawdzać resztę egzaminów, ale zupełnie nie mógł się skupić, więc zaczął spacerować po kampusie, a nogi same zaniosły go do basenu. Nie lubił drażniącego zapachu chloru, jednak nie wyszedł rozpoznając swoją przyjaciółkę z uczelni i stwierdzając, że być może rozmowa z nią odciągnie jego myśli od Sashy i dziecka, które niestety nie było jego, jak sądził.
- Już po wykładach? - zagadnął Meg, siląc się na spokojny uśmiech.

[Meg Corleone]

Meg obróciła się słysząc znajomy głos i uśmiechnęła się lekko.
- zrobiłam sobie małe wagary. W końcu mi też się coś od życia należy.
Wzruszyła ramionami i ściągnęła marynarkę. Zrobiło jej się zbyt ciepło.
- za to Twoje wagary aż za bardzo się rozciągają. Chyba od tygodnia nie widziałam Cię na uczelni. A może się przede mną chowasz?
Udała że się zastanawia.
- pożyczyłam Ci ostatnio kasę że się chowasz? A może przejechałeś mi kota samochodem?

[Victor Neithar]

- Rozgryzłaś mnie, chowam się przed tobą i zaszywam w moim gabinecie. A twój kot sam mi się wpakował pod koła - powiedział żartując i uśmiechnął się nieco szerzej, choć po jego głowie nadal błądziła Sasha. Żałował, że tak to się ułożyło i zaczynał żałować, że już planował zmienić dla niej swoje życie, w czasie kiedy ona nie była wstanie nawet z nim porozmawiać dłużej niż przez pięć minut, w drzwiach swojego apartamentu.
- Swoją drogą, moje wagary powinny się trochę przedłużyć. Mam ochotę na dłuższy urlop - powiedział wzdychając.

[Meg Corleone]

- cooraz bliżej do wakacji.
Meg usiadła na ziemi wyciągając swoje długie nogi przed siebie, tak że jej stopy wisiały nad wodą z basenu. Oparła się z tyłu przenosząc wzrok na Neithara.
- co Cię tak męczy, Neithar?
Uniosła swoje idealne brwi przyglądając mu się przenikliwie.
- zmarszczek Ci było. Wiem co Ci kupię jak wylosuję Cie na mikołajki. Krem przeciwzmarszczkowy. Moja mama ma baardzo skuteczny.
Uśmiechnęła się figlarnie.

[Victor Neithar]

Zaśmiał się cicho i po chwili usiadł ukucnął obok kobiety.
- Chyba się starzeję - stwierdził. - I dopadł mnie kryzys wieku średniego.
To by wyjaśniało dlaczego wdał się w romans, a później bardzo krótki związek ze sporo młodszymi kobietami. Gdyby nie to wszystko, teraz pewnie siedziałby z żoną w domu i kto wie, może dalej staraliby się o dziecko. A teraz nie wiedział co się dzieje z Blair, był w separacji z żoną, a Sasha... cóż, ona miała teraz swoje życie, a on miał zamiar się od niej odciąć.
- Myślisz, że krem da radę? Może od razu powinienem wstrzyknąć sobie botoks? - zapytał uśmiechając się z rozbawieniem.

[Meg Corleone]

Meg udała zaskoczoną.
- to jeszcze tego nie robisz? Myślałam że po prostu za rzadko go wstrzykujesz.
Wzruszyła ramionami z zadziornym uśmiechem.
- kryzys wieku średniego? Czyli sypiasz z o połowę młodszymi kobietami, nie nosisz bielizny, myślisz że jesteś seksowny i łykasz viagrę?
Brunetka pokiwała głową w zamyśleniu przesuwając po nim wzrokiem.
- tak, jesteś w kryzysie.
Oceniła. Cóż, często była aż nazbyt szczera i bezpośrednia.

[Victor Neithar]

- Wiesz, to że ty co tydzień biegasz do swojego chirurga plastycznego, nie znaczy, że ja też go potrzebuję. Starzeję się z godnością - powiedział z teatralnie dumną miną i celowo wskazał na kilka zmarszczek znajdujących się na czole. - Nie doszedłem jeszcze do etapu viagry i braku bielizny. A poza tym, ja naprawdę jestem seksowny.
Choć oboje z Meg byli profesorami, nikt by w życiu tego nie stwierdził, gdyby załapał się na ich prywatną rozmowę. Poza pracą byli zwyczajnymi ludźmi, żadne z nich nie zgrywało ważniaka.
- Polecisz mi jakiegoś terapeutę? Na pewno masz kontakty.

[Meg Corleone]

- chirurga odwiedzam tylko dlatego ze seks w szpitalu jest taki podniecający.
Mrugnęła do Victora figlarnie. Pani Corleone nigdy nie zachowywała się jak przystało na nauczycielkę. Bo i po co kiedy fajniej było tak jak jest?
- hmm, no nie wiem. Może od razu dam Ci numer do szpitala psychiatrycznego? Będzie szybciej. No i co do bielizny to i tak Ci nie wierzę, ale wolę nie sprawdzać. Drugiego nie skomentuję ... a poza tym to wmawiaj sobie dalej, wmawiaj.