[Sasha McLaren]

Czy był taki dojrzały? No można by się kłócić, bo czasem zachowywał się nie najrozsądniej, choć to domena ludzi w każdym wieku. Nie miał stałej pracy, bo w przypadku ciąży Sashy musi już na sto procent porzucić pracę. A co jeśli nie uda mu się znaleźć innej?
Ta nie była na tyle silna, by powiedzieć mu takie coś. Gdyby zobaczyła go w tym momencie, pewnie by zemdlała ze zdenerwowania, a nie wypowiedziała jakiekolwiek słowo.
Dziewczyna usiadła na łóżku, patrząc na rozwalone rzeczy w walizkach i pomyślała, że na prawdę musi wyjechać, niezależnie od tego, co przed chwilą usłyszała.

[REKLAMA]

[Ophelia Bissette]

Z pewnością dojrzalej podejdzie do tematu ciąży, niż gdyby zaszła z jakimś imprezowiczem zaraz po dwudziestce, który ma zamiar bawić się przez następne dziesięć lat. Naithar miał to już za sobą i szukał stabilizacji.
Co się tyczy pracy, znalezienie jej nie było aż takim wielkim problemem. Wystarczyło uaktywnić znajomości.
Blondynka podążyła spojrzeniem za przyjaciółką, ciesząc się, że przynajmniej przestała się pakować i coś do niej dotarło.
- Zrobimy tak: zostawię cię teraz samą, żebyś mogła wszystko przemyśleć. Wiesz, że nie zatrzymam cię tutaj siłą - powiedziała dość smutno, jednak zdusiła w sobie ten ton. - Musisz chwilę spędzić sama. Rano powiesz mi jaką podjęłaś decyzję, dobrze?
Wstała z podłogi, gotowa w każdej chwili opuścić sypialnię dziewczyny. Zrobiła to, co mogła, dalej mogła pomóc tylko, jeśli Sasha się skonkretyzuje.

[Sasha McLaren]

Ale Sasha nie chciała. Ani zostawać sama, ani myśleć o tym, ani iść spać. Chciała, by to wszystko się skończyło za pomocą mrugnięcia okiem. Przestało jej się chcieć żyć. Wcześniej nie mieć większych pretensji do życia, a teraz co chwila jej się przydarzało coś, co było złe, paskudne i nieprzyjemne. Nie rozumiała, czym sobie na to zasłużyła. -Nie zostawiaj mnie samej...-poprosiła cicho Ophelii. Wiedziała, że nie myśli racjonalnie i nie wiedziała, czy przypadkiem nie zrobi czegoś głupiego.

[Ophelia Bissette]

Szczerze mówiąc, blondynka też nie rozumiała jak można ciągle pakować się w jakieś głupie akcje, tak jak to robiła Sasha. Do tego chyba trzeba mieć talent.
Westchnęła cicho i usiadła na łóżku obok Sashy, przytulając ją do siebie mocno i w końcu rozpinając tą nieszczęsną kurtkę, którą miała na sobie McLaren.
- Zostanę, jeśli chcesz - powiedziała spokojnie, choć w jej głowie kłębiło się pełno myśli i z chęcią przemyślałaby wszystko w samotności.

[Sasha McLaren]

Widać Sasha miała talent, który uaktywnił się dopiero w Nowym Jorku. Wcześniej wiodła spokojne, szczęśliwe życie, do którego po raz kolejny miała zamiar wrócić i jak zwykle, wszyscy to krytykowali. Gdyby Victor z Ophelią nie postawili sprawy powrotu jej do domu poprzednim razem na ostrzu noża, ta sytuacja nie miałaby miejsca, ale oni przecież doskonale wiedzieli lepiej.
Sasha pozwoliła się rozebrać, po czym położyła głowę na ramieniu dziewczyny.-Zostań-powiedziała cicho. Była już wyczerpana. W końcu od kilku godzin takie emocje nią targały, że czasem w ciągu tygodnia nie emocjonowała się aż tak.

[Ophelia Bissette]

Jeśli myślała, że to ona wie lepiej - proszę bardzo. Nikt jej wiecznie nie będzie zatrzymywał.
Ofelia westchnęła cichutko, zaczynając gładzić Sashę po ramieniu i sięgnęła po kubek z herbatą, podając go dziewczynie. Melisa powinna ją uspokoić i sprawić, że bez problemu zaśnie, co by się jej przydało. Choć to, co w sobie nosiła, teoretycznie jeszcze nie było dzieckiem, i tak nie powinna się denerwować.

[Sasha McLaren]

Niby każdy tak mówi, po czym ją zatrzymuje na siłę, wysuwając ciężkie argumenty, czy wręcz szantażując.
Dziewczyna wzięła kubek i wcale nie myślała, co tam jest. Zamoczyła usta i niemal nie wypluła tego paskudztwa przed siebie. -Co to jest?-zapytała krzywiąc się.
Na pewno jej nerwy były gorsze dla dziecka niż ziółka, to i tak nie miała zamiaru wypić tego, bo czuła, że zbiera się jej na wymioty,. z każdą milisekundą, w której miała ten płyn w ustach.

[Ophelia Bissette]

Mimo to Sasha miała swój rozumek, nikt jej do kaloryfera nie przykuje, a Ofelia nie zamknie w łazience, jak się odgrażała. Tylko McLaren miała władzę nad swoim życiem i decyzjami, a to, że przyjaciele mają na nią wpływ do już inna historia.
- Melisa - odpowiedziała unosząc nieznacznie kąciki ust. - Na uspokojenie - dodała jeszcze dla jasności, że w innym przypadku nie zaserwowałaby takiej herbatki dziewczynie.

[Sasha McLaren]

Gdy usłyszała, że na uspokojenie, postanowiła się przemóc i wzięła jeszcze jednego łyka, ale znów miała odruch wymiotny. Odstawiła kubek na szafkę, bo jakoś nie miała zamiaru wymiotować. Pewnie jeszcze się to nie jeden ani nie dwa razy przytrafi.
-Ophelia... Co teraz będzie?-zapytała ze smutną miną, bo nie mogłą sobie tego wyobrazić. Nigdy nie widziała siebie w roli matki, na prawdę.

[Ophelia Bissette]

Powinna się zdecydowanie zacząć przyzwyczajać do wymiotów, bo to było naturalne w pierwszym miesiącu ciąży.
Oparła głowę na czubku głowy dziewczyny, nie przestając jej obejmować i uspokajająco gładzić po ramieniu.
- Skończysz semestr, zrobisz sobie wolne na jakiś czas i urodzisz dziecko - powiedziała, choć wiedziała, że Sasha może nie być zachwycona tą wizją. - A później wszystko sobie poukładasz, wrócisz na studia i je wychowasz. Z Naitharem albo bez niego.

[Sasha McLaren]

Sasha pokręciła głową. To nie tak miało być. Zupełnie inaczej planowała swoje życie. -Nie zgadzam się...-powiedziała żałosnym tonem i spojrzała na Ophelię. Była dla niej na prawdę olbrzymim oparciem i była jej za to na prawdę wdzięczna. -To nie tak miało wyglądać...-stwierdziła. Cóż, chyba nic dziwnego, ze nie planowała wpaść ze swoim wykładowcą w wieku 21 lat.

[Ophelia Bissette]

- Wiem, kochanie - szepnęła. Serce jej się krajało, kiedy słyszała głos przyjaciółki. Rozumiała, że w jej odczuciu całe życie sypało się jak domek z kart i nawet się temu nie dziwiła. - Musimy się dostosować do nowej sytuacji i świetnie sobie z nią poradzimy - oświadczyła pewnie. Zawsze jedną z opcji była aborcja, jednak Ofelia nawet nie miała zamiaru tego sugerować dziewczynie. W życiu nie zdobyłaby się na taki krok, gdyby sama zaszła w ciążę i nie radziłaby tego Sashy.

[Sasha McLaren]

O nie, Sasha nigdy w życiu nie wykonałaby aborcji. Może, gdyby dziecko miało urodzić się chore, ale i tak z trudem i bólem w sercu po przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw.
Sasha nie była pewna, czy sobie poradzi, czy nie. Bała się, że nie. Była wręcz pewna, że nie, bo nie uważała się już za silną tak, jak uważała się kiedyś. Wiedziała jak łatwo ją złamać, jak wszystkim się przejmuje. W tym momencie czuła się na prawdę, bardzo, ale to bardzo niepewnie.

[Ophelia Bissette]

Blondynka nie zrobiłaby tego nawet wtedy. Nie miała prawa decydować o śmierci drugiego człowieka, nawet jeśli do nazwania go człowiekiem trochę brakowało.
W chwili obecnej Ofelia była pewna tylko jednego: nie zostawi Sashy choćby nie wiadomo co miało się z nią dziać. I z pewnością pomoże jej zająć się dzieckiem, kiedy przyjdzie ono na świat, nie wspominając o tym, że wcześniej zajmie się Sashą.
- Może powinnaś się położyć? - zasugerowała, bo dziewczyna musiała mieć już dość dzisiejszego dnia i tylko czekała aż on się skończy.

[Sasha McLaren]

Sasha była szczęściarą, ze miała taką przyjaciółkę, a dziecko ciocię, skoro już nie będzie ojca w ich życiu. Sasha nadal twierdziła, że nie powie tego Victorowi.
-Wiesz, chyba tak...-przytaknęła. Położy się spać, ale na pewno nie obejdzie się przed płakaniem w poduszkę nad swoją głupotą, nieostrożnością i pechem. To mieszanka właśnie tego doprowadziła ją do takiej sytuacji, w jakiej się teraz znajdowała. -Dziękuję, że jesteś...-powiedziała siląc się na uśmiech ze swojej strony.